(niet) Sporten

Eigenlijk zou ik weer eens een beetje moeten gaan sporten. Nouja; weer.
Ik zou eens moeten gaan sporten. Maarja.
Ik haat sporten. Ik haat sportscholen. Ik haat die stomme kleren die je dan aanmoet.
Ik haat mezelf in de spiegel van de sportschool. En je pikt me er zo uit, ik ben die ene met die paarse kop. Die ene waarvan je denkt; ik hou mijn mobieltje maar bij de hand en tik voor de zekerheid alvast 112 in.
A heartattack waiting to happen.
Ik vind het zweten niks en ik vind het samen douchen en omkleden niks. Ik vind die ingewikkelde pasjes niks en ik vind de muziek ook nooit leuk. En bij de toestellen heb ik weer van die vervelende associaties. De onderzoekstafel van de dokter ziet er uitnodigender uit, zal ik maar zeggen. En na afloop ben ik echt nooit blij dat ik het toch gedaan heb. Zoals ik sommige fanatieke sportschoolbezoekers juicherig heb horen zeggen. "Ja, maar na afloop voel je je zooo lekker!" Not! Na afloop wil ik alleen maar chips. Of chocola. Of beide. En huilen.
Eigenlijk is er maar een sport die ik leuk vind en dat is paardrijden. Maar daarvan krijgt eigenlijk alleen het paard een goede conditie. Je denkt toch niet dat rijbroeken die vorm uit esthetische overwegingen hebben?
En eigenlijk dacht ik ook altijd dat ik helemaal niet hoefde te sporten. Dan viel er weer iemand dood tijdens een marathon en dan riep ik meteen gelijkhebberig: "Zie je nou? Hartstikke ongezond, dat sporten!" En ik vond mezelf stiekem ook altijd wel slank genoeg. Maar ik had natuurlijk nooit mijn camera aan mijn kind moeten geven. En toen ik dat toch deed, had ik natuurlijk beter niet met mijn rug naar haar toe kunnen gaan staan. Want toen maakte ze natuurlijk een foto. Van mij. Van mijn achterkant, met mijn bips keurig in het midden. Dat wil zeggen; er bleef weinig zijkant over, de bips leek het hele beeld wel te vullen.
En dat zag er niet mooi uit.
Ik bekeek de foto, hoorde een hoop gerinkel en realiseerde me dat zojuist mijn hele zelfbeeld aan diggelen was gevallen.
Had ik echt met die bips in het bos gewandeld? Onbedekt? En snotverjoppie, ik was er ook mee naar school gegaan! Met zonder lange jas eroverheen! O. Mijn. God.!
Dus nou ben ik bang dat ik er toch aan moet. Dat er dit keer toch iets meer aan te pas gaat komen dan een beetje minderen. Alhoewel, ik bedenk me net; we gaan binnenkort verbouwen. En ik hoor altijd dat dat zo stressvol is. En stress vreet energie. En dus calorieen. En als ik dan een beetje zelf ga helpen met slopen enzo, is dat dan geen workout? Misschien kom ik toch nog onder de sportschool uit. Hoeveel tijd heb ik nog tot aan de verbouwing? Als ik tot die tijd een beetje oplet met eten, dan ben ik alvast lekker op weg.
Dus dan kan ik vanavond nog wel even dat restje chips wegwerken. En volgens mij lag er ook nog een lekker stukje kaas in de koelkast...

de Freggels kregen een staartje

Vanwege verplichtingen jegens mijn dochter op het gebied van Disneyfilms moest ik maandag naar zo'n winkel waar ze dvd's en games (spelletjes? Nee; games!) en dat soort spullen verkopen, zo'n winkel waar ze alleen maar puberpersoneel hebben en de hele dag de dvd van de Toppers op oorlogsterkte draaien. Zo'n filiaal van de hel op aarde. Een Multimedia-store.
En ik zag daar een dvd-box van de Freggels liggen. Ah, de Freggels! Heerlijke idiote wezentjes, met hun non-probleempjes en hun pluizige haar. Ik had op slag zin om die hele box te kopen en ermee op de bank te kruipen. Maar nee, dat kon natuurlijk niet want we waren op zoek naar zo'n Disney-vehikel voor veelsteveel geld. Ons bent zuunig en ik was niet van plan om nog eens tien euro neer te leggen voor een paar rotdvd-tjes. Ga maar buiten spelen, verdikkeme! Maargoed, we dwalen af.
Ondertussen was ik op zoek naar iemand waar ik mijn gevonden schat mee kon delen. Maar Nona had de vrolijk gekleurde figuurtjes al met een schamper gezicht terzijde gelegd, dus bij haar hoefde ik niet aan te komen. Zelfs na enig aandringen: "maar ze zingen hele leuke liedjes, en hun werkweek duurt maar een half uurtje!" was ze niet te vermurwen. Ze had haar Doornroosje gevonden en ze was niet van plan om haar sprookje op te geven voor zo'n stel freewheelende pluizenkoppen. Dus probeerde ik het bij het joch achter de toonbank. "Sjonge, de Freggels. Dat is uit mijn kindertijd!" Blaatte ik stompzinnig. Technically speaking was het nog gelogen ook. Ik was al ruim in de puberleeftijd toen de Freggels in Nederland op de tv werden uitgezonden. Maargoed, dat hoefde hij niet te weten. Bovendien had ik al spijt dat ik aan dit gesprekje begonnen was. Wat dacht ik; dat dit ventje ook maar een seconde geïnteresseerd was in wat er op de tv was honderd jaar geleden? In de vorige eeuw? Was er toen dan al tv? "Ja jongen, maar je moest er nog naartoe lopen om van zender te veranderen".
"Ja, de Freggels", zei de jongen. "Dat is echt... eeeehhh... Nou, dat isssseeeh... tja. Nouja..." Stotterde hij, zich zijn kapitale vergissing realiserend. "Wou je soms zeggen: oud?" Grimlachte ik vantussen mijn kiezen. Neeehh, dat wilde hij niet zeggen, maar het was nu toch niet meer op tv, of wel soms? Nee, dat bedoelde hij er mee!
Er viel niks meer te zeggen. Hij had natuurlijk gelijk. De Freggels, dat is hartstikke oud. Ik was er toch zeker zelf over begonnen? En hij kon natuurlijk ook niet weten dat het onderwerp sinds mijn verjaardag vorige maand een beetje gevoelig ligt. En dat ik net bij de parfumeriezaak geweest was waar ik ruimhartig, maar ongevraagd bedeeld was met monstertjes liftende creme en een smeerseltje "voor die fijne lijntjes rond uw lippen". Waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
En het geeft ook niks ("Wel! Nee, niet!"). Zucht.
O, had ik ook maar zo'n Wijze Storthoop als Gloria. Maar helaas.
Gelukkig is er nog altijd wel dat inspirerende lied waarvan ik nu, dankzij youtube, ook weer de tekst ken: "Maak muziek en lach, zorgen voor een andere dag. Zingen doen we vlot, in de Freggel-grot." En ik ga het gewoon, schaamteloos, keihard meezingen!

Lekker aan de slag

Lekker soppen, vandaag. De zon schijnt, dus je kunt heel goed zien dat het wel weer eens tijd wordt.
Eerst even een kopje koffie.
Nou, nu ik hier toch zit, kan ik net zo goed eventjes dat mooie fotoboek doorbladeren om inspiratie op te doen voor de verbouwing.
...
Nog een kopje koffie?
Ach, ik wilde toch ook nog een broodje nemen.
...
Okee, aan de slag nu, anders hoeft het niet meer.
Emmertje pakken, sop erin. Hee, leuk kleurtje! Wacht; even fotootje maken voor op het blog.
...
Meteen maar even uploaden, die foto.
Huh? Wachtwoord fout?
Okee, stuur me maar instructies om een nieuw wachtwoord in te stellen.
...
Okee, nieuw wachtwoord.
Nou, dan meteen maar een nieuw berichtje schrijven.
O, verhip! De camera zat nog aan de laptop vast. Oja, de foto!
...
Bladerbladerblader...
Waar kan ik de foto nou vinden?
...
Ah, natuurlijk, hier issie.
Oja, het sopje!
Zucht.
Nu ga ik echt beginnen! Eerst nog even...

Begrijpend lezen versus lezend begrijpen

"Comfortabele appartementen met balkon voor vijftig plussers". Dit wervend bedoelde kopje lees ik in ons plaatselijke huis-aan-huis krantje.
Mooie boel is dat. Heb je eindelijk een comfortabel appartement gevonden, hangt er weer een balkon voor vijftigplussers aan. Of was het een typefout en moest er eigenlijk staan: "met balkon voor vijftig blussers"? Lekker buiten zitten is er niet meer bij, maar bij calamiteiten zit jij gebeiteld!
Even verderop valt mijn oog op het nieuwe cursusaanbod van het gerenommeerde instituut Volksuniversiteit Nieuwegein. Vooral de cursus Smaakvol Wijnproeven wekt mijn interesse. Smaakvol wijnproeven in plaats van dat onsmakelijke geslurp en geslobber, wie wil het niet? En dan hebben we het nog niet eens over die emmertjes gehad! De Volksuniversiteit heeft trouwens wel vaker leuke dingen in de aanbieding. Zo trof ik een tijd geleden bijvoorbeeld nog de boeiende workshop Verbaasde Trol Maken aan in het aanbod. Had me heel leuk geleken. Aan de andere kant kun je zoiets zelf ook heel eenvoudig thuis doen, in veel kortere tijd. Je hebt alleen maar een trol nodig en een krant met daarin het cursusaanbod van de Volksuniversiteit.
Op cursusgebied is er trouwens een hoop te beleven in Nieuwegein. Zo lees ik: "Zorgbureau Ditendat organiseert de cursus: Pakje Kans; stop met roken in Nieuwegein". Wat een koddige woordspeling! En als millitant ex-roker vind ik het natuurlijk alleen maar terecht dat die sukkels die nu nog verslaafd zijn, de gemeentegrenzen over gejaagd worden. Ga maar in Utrecht roken, losers!
Hopelijk heeft het zorgbureau met haar cursus meer succes dan het buurthuis met de hare. Enigszins zorgwekkend is het namelijk wel wat ik lees: "De cursus koken voor mannen voor gevorderden gaat binnenkort weer van start". En of het nou aan die mannen ligt of dat het die gevorderden zo slecht naar de zin te maken valt wordt me allemaal niet duidelijk, maar onderaan de advertentie wordt gesommeerd: "Ook de huidige deelnemers dienen zich opnieuw in te laten schrijven voor deze cursus".

I hartje kringloop

Ik hou ontzettend van kringloopwinkels. De hele provincie struin ik af. Soms ben ik bang dat ze denken: "heb je haar weer", bij de kringloopwinkel. En dan doe ik mijn haar in een staart. En hele nette kleren aan, of juist hele sloppy. Dan herkennen ze me niet, denk ik dan. In ieder geval, ik ga er nooit naartoe om er met lege handen vandaan te komen.
En zeg nou zelf, wie laat dit nou liggen?

Nieuw haar

Nona heeft nieuw haar.
Voor ik begon; want ik knip haar zelf, maar voor degenen die mij niet kennen: ik zit erop, dus geen zorgen. Voor ik begon dus, had ik al bedacht dat ik haar wellicht zou opzadelen met een Onbegrepen Kapsel.
Dat mensen het kekke idee erachter niet zouden snappen. En het misschien wel heel zielig zouden vinden, zo'n volslagen "verknipte" ponnie. Maar toen bedacht ik dat dat wel een beetje een vooringenomen gedachte was en begon monter te knippen.
Om de volgende dag meteen getrakteerd te worden op mijn eigen vooroordeel: "Goh, wat is er met haar haar gebeurd"? vroeg een moeder op het schoolplein, de volgende dag. "Niks" zei ik, haar brede glimlach halsstarrig negerend, "gewoon een stukje eraf". "Jamaar, ik bedoel dit", hield ze vol terwijl ze in Nona's ponnietje plukte. "Dit heeft ze zeker zelf gedaan"? "Neehoor, dat hoort juist zo" probeerde ik zo luchtig mogelijk te zeggen. "Oh, dat hoort zo" echoode ze terwijl tegelijkertijd haar wenkbrauwen een centimeter hoger kwamen te zitten. "Nou, wij (wij?) dachten al, ze heeft vast en zeker zelf de schaar gepakt en er lekker in zitten hakken"!
Het was tijd om een eind aan het gesprek te maken. Enigszins in mijn eer aangetast droop ik af. Thuisgekomen maakte ik deze foto van mijn kleine punkrockprinses. "Mooi he"? zei ze toen ik haar de foto liet zien. "Knip je het de volgende keer weer zo"?

9/11

"Is het echt alweer acht jaar geleden", dacht ik net. Ik kijk naar een documentaire over de aanslag op het World Trade Center in New York, vandaag dus precies acht jaar geleden. Ik moet denken aan het sms-je dat ik 's middags kreeg van een vriendin uit Groningen: "Het is oorlog in Amerika. Zet je televisie aan!". En dat ik eerst nog dacht dat ze waarschijnlijk een geintje met me uithaalde en er daarom niet teveel acht op sloeg. Later begonnen het nieuws en vooral de speculaties ook mijn cocon in hartje Utrecht binnen te dringen.
Vandaag zit ik weer voor de televisie en zie opnieuw eerst een, dan een tweede vliegtuig met een rotvaart de torens invliegen.
De onvoorstelbare beelden van de vallende lichamen van mensen die liever uit hun raam op de honderdzoveelste verdieping sprongen dan daar hun dood af te wachten.
En mijn hart zit weer net zo hoog in mijn keel als toen.

Mijn debuut

Eindelijk is het dan zover; mijn eigen echte blog!
En meteen kom ik, van schrik, zonder tekst te zitten...