"Vrolijk" paasfeest!

Plotseling bevond ik mij in een hachelijke situatie; ingesloten tussen twee karren met aanhangige medewinkelaars voor, en de koeling achter mij. Ik wapperde met een pak gegrilde achterham. 'Help mij!' riep ik naar Stefan, die schielijk voorbij schoot met een courgette en twee flessen wijn onder zijn arm geklemd. Hij keek nauwelijks opzij, maar ik kon hem wel horen: 'nee hoor, het is nu ieder voor zich. Red jezelf maar!'
Zucht.
Alles is geoorloofd in oorlog en Lidl.

tandem

Ons klusje, het schilderen van de hal en het toilet, liep op zijn eind en we hadden daardoor (maar sowieso eigenlijk) een enorme stapel zooi voor de stort -waar komt al die rommel toch altijd weer vandaan?- dus onze bestemming was zaterdagochtend de gemeentewerf met een heule auto vol. 

Nona hadden we thuis gelaten, want we zouden toch alleen maar even heen en weer rijden en zij, in een vlaag van pre-pubertesse, had "heu-le-maal echt to-taal geen zin" om mee te gaan. Ze paste er trouwens helemaal niet meer bij in de auto, dus dat kwam dan mooi uit. Dachten we. 

Na gedane zaken liepen we nog heel even de aanpalende krinloopwinkel in. "Ik kan dat best snel", zei ik nog tegen Stefan. We scanden in sneltreinvaart de serviesafdeling, de meubels, de tafels met verkleurde paastroep en de witgoedsectie. Toen kwamen we bij gereedschap en fietsen. En daar stond ze. Onze droom. 

De Nijland Sunny Sightseeing Nindo!

Jawel. Het is een tandem.

Foto verwijderd 

Dit moet ik u misschien even eerst vertellen:

Aangezien we nu niet meer op de school in de buurt zitten, komt Nona voor de rit van en naar haar nieuwe school in aanmerking voor speciaal vervoer. In zo'n busje, je weet wel. Nou is Nona mijn enige kind en ben ik mijn eigen baas, dus ik had al snel de beslissing genomen haar zelf te rijden. Ik had vervelende verhalen gehoord over het vervoer met zo'n busje (ook heus wel goeie, trouwens) en het leek mij heel vermoeiend om na een lange dag, die extra vroeg begint omdat je nog een heel setje klasgenoten moet ophalen, de lange rit langs diverse adressen te moeten maken voor je eindelijk zelf thuis bent. Ik hoor van Nona wel eens verhalen van kinderen die lang in de file staan en dan eindelijk tegen zessen een keer thuis zijn. Nou zullen dit de uitzonderingen zijn, maar toch, u begrijpt waarom ik, als ik toch vrij ben om de keus te maken, kies voor het zelf chauffeuren.

Maargoed, er kleven ook nadelen aan. Een ervan is, dat je dus altijd maar in de auto zit en nooit meer fietst. Het ritje is namelijk te ver voor mij om haar achterop te nemen en lange afstanden fietsen lukt Nona niet met haar driewieler. 

Of, nouja, het lukt misschien wel, maar vaart maken zit er niet in, dus het schiet niet op. Letterlijk en figuurlijk.

Nou was dit al langer een dingetje bij ons. Stefan houdt erg van fietsen en vond het jammer dat hij óf alleen moest fietsen, óf met mij sjaggerijnig en amechtig -want op zo'n veels te zware omafiets met zo'n kek en handig  maar loodzwaar bagagerek voorop en dertig kilo kind achterop- naast zich. 

Beide niet echt dat je zegt: keigezellig. 

En hij had dus al vaker gezocht naar oplossingen. Dat 'ie dan weer een avond achter de laptop zat en dan na uren ineens hoopvol riep: "En zoiets dan"? En dat ie dan zo'n Hase Trets had gevonden die bijna drieduuzend euro moet kosten.

Een 'ouder-kind tandem', dat leek ons uiteindelijk het leukst en handigst. Maar die waren ook niet bepaald te geef. Een vergoeding vanuit de gemeente zouden we eventueel  kunnen proberen, maar die hele moedeloosmakende papierwinkel die daarvoor moet worden ingevuld, daar had ik vooralsnog niet al te veel zin in.

Lang verhaal kort: het bleef er bij.

En toen stonden we dus ineens, op een druilerige zaterdagochtend, oog in oog met dé fiets. Met alles derop en deraan. En voor een gezellige kringloopprijs. 

Ongelovig liepen we eromheen. Wat onhandig dat we Nona thuis hadden gelaten! Laten we het er even op houden dat ik toen tegen Stefan zei: 'Ga jij haar gauw halen, dan regel ik intussen de sleutel en de proefrit'.

In werkelijkheid zei ik: 'Ga jij haar gauw halen, dan bewaak ik intussen die fiets'. Echt waar. 'Bewaak ik', zei ik. Genant gewoon. Maarja, de kringloop he? Daar heb ik mezelf nou eenmaal niet zo goed in de hand.

Hoe dan ook, Nona werd gehaald, ze maakte, stralend in de regen, een proefritje met Stefan, ik lulde nog wat euroos van de prijs af, en de deal was beklonken. Ze reden er meteen saampjes op naar huis. 

Eind goed, al goed, die reis naar school kan voortaan, maar wat mij betreft alleen met mooi weer, op ons nieuwe stalen ros.

schuurt

Opvallend, zodra het buiten een paar tinten lichter wordt, krijg ik de kriebels. De hele winter zeuren de plannen dan al in mijn achterhoofd, en op de eerste de beste lenteachtige dag ga ik loos. Oh, dat klinkt nou allemaal heel daadkrachtig en stoer en alles, maar niets is minder waar. Je kunt het al een beetje afleiden uit het feit dat je deze woorden nu zit te lezen. Het is de eerste de beste lenteachtige dag, en ik had het geluk/de pech dat ik vandaag geen andere afspraken had. Maar toch zit ik nu te schrijven, in plaats van te werken.
Het probleem is dat er teveel verschillende dingen op me liggen te wachten. Er moeten nog wat lampen worden gemaakt, een aantal zakelijke telefoontjes gepleegd, de bedden verschoond, de was gedaan, er moet worden gezogen, en nog duizend en een dingen meer. En dat verlamt me toch een beetje. Gaak ineens heel andere dingen doen. Sinds onze verbouwing, en dat is in mei toch echt alweer drie jaar geleden, ligt onze hal er bij als een -broedt op toepasselijke metafoor- als een, een vreselijke hal. Destijds is er een nieuw toilet in gebouwd en is er een deur verplaatst. Alle nieuwe houten kozijnen zien er nog net zo uit als op de dag dat ze erin zijn gezet, overal zitten schroefgaten, we misten een drempel en de oude deuren zien er na de verbouwing uit alsof ze zelf hadden meegeklust, vol butsen en krassen. Vorige week legde buurman J. de drempel, (die dus al die tijd geduldig in de hal had staan wachten) en toen begon het natuurlijk te jeuken. Vanochtend deed ik nog een poging om mezelf wijs te maken dat ik heus wel kan multitasken en propte ik gauw wat was in de machine, zette de ramen open, stuurde een offerteaanvraag voor een nieuw raam naar een kozijnenfabriek en zette mij vervolgens aan het schuren. Ik heb al anderhalve deur en twee kozijnen geschuurd. Maarja, om toch ook nog wat andere dingen gedaan te krijgen, moet ik nu stoppen. Jammer. Want je weet nooit wannneer de volgende kluskriebel voorbij komt.

Uiteindelijk moet dit dus ein traumhalletje worden. Met een beetje kleur, het liefst. De deuren blijven wit. Maar de muren, die mogen een kleurtje krijgen. Ik struin dus de boekjes van alle bekende verfmerken af voor inspiratie. Tegenwoordig doen al die merken aan hysterische namen zoals 'grotchampignon' en 'zintuigelijk' in plaats van het aloude nummer. Daarom, en ik had niet gedacht dat ik deze woorden ooit nog eens achter elkaar zou zetten en bedoelen als een serieuze zin: we denken nu aan Conglomeraat voor de muren. Of misschien Leguaan. (klik er maar even op hoor, doe maar!) Als u ondertussen nog goede ideeen hebt voor een mooie kleur in onze hal, dan houd ik mij aanbevolen!
Nou voor nu dag maar weer, gotta run!

De kat en het meisje

Elke avond na het tandenpoetsen, gaat Mikkie met Nona mee naar boven. Hij wacht geduldig aan het voeteneind van haar bed tot zij haar pyama aanheeft en onder de dekens ligt. Dan klimt hij omhoog en nestelt zich op een lekker plekje, dicht tegen haar aan. Hij mag daar liggen voor de duur van een verhaaltje. Dan is het tijd om te gaan slapen en moet Mikkie weer mee naar beneden. Aangezien ze beiden al helemaal aan dit ritueel gewend zijn, levert dit nooit gemor op, bij geen van twee. Nee, ze genieten enorm van hun knusse moment samen.