Vorige week voelde ik me al niet zo lekker, sinds gisteren is de algehele malaise echt komen doorzetten. Toch stortten wij ons dapper op de bereiding van de paaslunch die Nona voor Stefan in petto had en vanmiddag brachten we een bezoekje aan het paardenrusthuis in Soest. Ik snapte de oude besjes met hun stramme, pijnlijke spieren, sopogen en snotneuzen maar al te goed in mijn staat, zullen we maar zeggen. "Houd boed, ouwe!" neuzelde ik links en rechts in harige driehoekjesoren en ik drukte kusjes op hun zachte neus. Nona verknochtte zich aan een tweeëndertigjarig schimmeltje en ik probeerde mijn bij ziekte en/of vermoeidheid altijd moeilijker te bedwingen sentimentaliteit te beheersen tegenover Eric, het amsterdamse (ex) politiepaard, wiens stoere foto's uit hoogtijdagen bij zijn stal hingen.
Twas mooi.
Maar nu ga'k naar bed.
 |
| Snotneus, sopogen... |
 |
| Nee, Nona slaat geen paardjes, haar arm maakt af en toe een onwillekeurige beweging. |
 |
| Die knapperd heet Appie. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten