Ik kan veel beter zwijgen

Ik ben toch wel zó slecht in small talk, het is gewoon beangstigend.
Honderden keren heb ik mezelf voorgenomen in vredesnaam mijn mond te houden als ik niet weet hoe ik moet reageren, maar mijn mond is sneller dan mijn hersenen, en out comes the blabber.
Zo passeerde mij enige tijd geleden een vrouw die ik van school ken in het gezelschap van een man, niet de hare, met een hond. De vrouw groette mij, ik groette terug en keek daarbij kennelijk wat al te nadrukkelijk naar de hond die de man aan de lijn had, waarop de man riep: 'leuk issie, he? Je mag hem hebben, maar dan krijg je mij erbij!'
Nou. Zeg maar, wat had u gedaan? Ik weet het wel hoor. U had vaag geglimlacht, was in uw auto gaan zitten, en was al dan niet hoofdschuddend weggereden. Klaar.
Ik niet. Nee hoor. Ik begon eerst te schutteren: "Nou... neuh, da's nou ook weer niet nod... Eh ik bedoel, jah, hij is leuk... maar...' en stapte pas daarna in mijn auto. Waar ik uit pure frustratie een hapje uit de bekleding nam.
Verschrikkelijk.
Ik kon alleen maar hopen dat ze inmiddels al zo ver weg waren, dat ze het eigenlijk al niet eens meer gehoord hadden.
Ook erg is het als je halverwege je zin al denkt 'dit gaat fout'. Je begint een zin en weet dat je er geen goed eind aan kunt breien. "Goh, gaan jullie nog allemaal leuke dingen doen als jullie in Amerika zijn of eh..." Het enige waar zo'n zin voor dient is als voorzetje voor een terecht lullig antwoord: 'Nee, we gaan er alleen maar heel stomme dingen doen'. 'Haha haha, ja, haha'. Leuk gesprek, dit!
Prikkende oksels.
Waarom moet de telemarketeer altijd mijn nerveuzige geblaat aanhoren over dat ik nu op de kwekerij ben, of juist mijn tanden sta te poetsen? Wat heeft de caissiere eraan te weten dat ik altijd teveel boodschappen meeneem als ik geen boodschappentas bij me heb, de postbode dat ik toevallig nét op internet zat te kijken wanneer het pakje nou zou komen?
Too much information!
Het zal dus ook geen verrassing zijn dat ik telefoongesprekken zo veel mogelijk probeer te vermijden. Ik stuur liever een smsje, dat kan ik eerst vijf keer wijzigen, lees: inkorten, voordat ik op 'stuur' druk. Want ik snap mijn eigen zeg-stress wel; teveel zéggen.
Maarja. Je ontkomt er niet altijd aan. Vandaag rinkelde de telefoon onophoudelijk. En ik was weer niet op mijn best. Maar gelukkig voor mij waren de meeste gesprekjes kort, met mensen die zelf wel de kunst verstaan om hun boodschap te droppen en daarna vlot het gesprek te beeindigen.
Maar. Er is er altijd eentje... en die kreeg 'm: -het venijn, zoals dat hoort, in de staart- 'Nou, tot volgende week dan maar.' Hierna had ik kunnen volstaan met een simpel 'Dág!' Maar nee. Kennelijk vond ik het nodig er nog iets aan toe te voegen: 'En eh... een goede Hemelvaart hè?'
Zucht.