Opgefokt

Onder degenen die mij ook kennen van intecht is het bekend: ik ben geen ochtendmens. Ik ben een avondmens. Een náchtmens, durf ik er zelfs wel van te maken.
Da's niet handig.
Het echte leven speelt zich namelijk in het algemeen gewoon tussen, pak 'm beet, 9 en 5 af. En de meeste mensen houden ervan "lekker op tijd" te beginnen. Maar, bij voorbeeld, om kwart over acht op school aanwezig zijn is geen sinecure als je om half twee 's nachts pas je bedje in bent gerold. "Moet je eerder gaan slapen!" "Ja, maar ik zat nog zo lekker te werken." Zucht. Want: om een uur of zeven 's avonds stort ik in, dreig om half acht bij Nona in bed in slaap te vallen, wat zij wel weer gezellig vindt, neem een sloot koffie, zet de computer aan, beloof mezelf tegen negenen dat ik vandaag echt op tijd naar bed ga, krijg om half tien nog een "briljant" idee waar ik Nu Meteen mee aan de slag moet en kan (lekker stil in huis, geen mama mag ik... of Herma waar is...) en voor ik het weet is het (ver) na middernacht en dus weer veels te laat en dus morgenochtend weer als een gebroken vrouw opstaan en, en, en.
En dan zo'n ochtend als vanochtend!
Grúwelijk!
Ik kom beneden, verkreukeld en schor, en de kamer ligt bezaaid met drumstelonderdelen. Nona zit in haar blootje en nog nadruppend van het douchen op het pedaaltje van de bassdrum te trappen en Stefan staat buiten de kofferbakinhoud van de auto te monsteren. "Oja", herinner ik me, "Stefan zou gaan drummen, op zijn werk." (don't ask) Ik sommeer Nona voort te maken met aankleden en stap zelf onder de douche. Als ik daar weer onder vandaan kom is het drumstel verdwenen, maar ligt in plaats daarvan de kofferbakzooi uit de auto verspreid over en naast de bank, twee kinderzitjes staan en liggen er half voor en het kofferbakafdichtklepje (of heet dat nou de hoedenplank) staat amicaal tegen de kachel te leunen. Nona heeft alleen nog maar een onderbroek en een hemd aan. Toppie.
Stefan verdwijnt na wat gegrom over en weer over de achtergelaten bende en ik probeer Nona en mij richting school te krijgen, wat lukt, ondanks een klein meningsverschil over wat een kindergezicht 's ochtends harder nodig heeft; blauw en roze poeder uit een make-upsetje van de action of een tandenborstel en tandpasta.
Ondertussen zoek ik me een slag in de rondte naar de huissleutels.
Opeens gaat er een lampje bij me branden. Stefan vroeg naar autosleutels - autosleutels in mijn tas - autosleutels bij mij altijd vast aan huissleutels vanwege anders te lang moeten zoeken naar één dan wel ander bos... o, snotvergeme als het niet waar is: Stefan rijdt nu, met drumstel en al in de auto met mijn sleutels naar zijn werk! En hij neemt zijn telefoon niet op. Dit is meer dan een niet-ochtendmens kan verdragen. 's Ochtends.
Wild ren ik door het huis. Speurend, in de hoop dat de sleutels op magische wijze toch nog opduiken.
En dan.
Ontplof ik.
Ik veroorzaak een schokgolf met een cijfer op de schaal van Richter die ervoor zorgt dat Stefan toch met mijn sleutels naar huis terugkeert, zodat ik de deur uit kan en belangrijker, er dadelijk ook weer in kan. Wel verbaas ik mij over zijn lef een opmerking te durven maken over het feit dat de huissleutels aan de autosleutels vastzaten. Gelukkig geeft Nona hem de wind van voren, zodat ik dat niet meer hoef te doen. Op meer adrenaline in mijn lijf dan goed is voor een mens, race ik met Nona achterop naar school.
Als dit vandaag nog maar goed komt.
Eenmaal thuis, met een huishoudemmertje koffie voor mijn neus en KGB  in mijn oor, kom ik weer een beetje tot mezelf.
Pfff. Wat een ochtend. Er is minder voor nodig om me op te fokken. 

Heb ik je nu helemaal in de stress gejaagd met dit vre-se-lijke verhaal?
Druk dan even op de 'play' knop van het liedje hieronder. Heel kalmerend.



(Oef, slecht verhaal, dit. Maarja. Wat wil je. Na zo'n ochtend...)