Aarde(n)

Gisteren brachten wij een prettig dagje door bij M. en J. die in het centrum van Groningen wonen. Van achter de hoge ramen in hun woonkamer loerde ik naar het stadse leven dat beneden op straat voorbij trok. Geweldig vond ik het!
Vanochtend trof ik bij de krant geheel toevallig een "er gaat niets boven Groningen" foldertje en er overviel mij zeer onverhoeds een grote golf van heimwee. Wat gek was, want wij wonen alweer dik tien jaar tweehonderd kilometer van Groningen vandaan, en tot dusver had ik nog geen klachten van dien aard gehad. Gauw repte ik mij voor troost de tuin in. Ik struinde, fotografeerde en snuffelde, joeg een woelmuis (niet helemaal) weg, en kwam weer een beetje tot mezelf. Mijn tuin, mijn eigen stukje Nederland. Ons groene paradijs, de bende en het onkruid ten spijt.
Toen was het weer goed. Kijk maar:

Dit zijn de bloemen van het gewone keukenkruid bieslook. Er wordt gezegd dat je de knoppen van de bieslook weg moet knippen omdat de energie die de plant in het ontwikkelen van de bloemen stopt ten koste gaat van de smaak. Maar dan mis je dus dit!  (En ik merk niks aan de smaak, trouwens.)

Jammer dat je geen geuren kunt uploaden. Dit is de roos Mme. Alfred Carriere. Ze is nieuw in onze tuin, maar voelt zich er al helemaal thuis. Ik kan niet wachten tot ze zich omhoog heeft gewerkt en een collaboratie aangaat met de kamperfoelie die van de andere kant van de pergola komt aanwinden. 

Mijn favoriete plant; Verbena bonariensis, oftewel ijzerhard.  Een tijdlang weggeweest uit de tuin, maar inmiddels weer terug. Gelukkig! Hij bloeit de hele zomer door. Bijen zoemen af en aan. 

Pyjamavliegen (snorzweefvliegen) op de anemonen, die elk jaar wilder en groter lijken te worden. (de anemonen, niet de beestjes, gelukkig!) Een bende, zoals ik al zei. Maar prachtig.

Overigens zijn deze zweefvliegen welkome gasten in de tuin, hun larven  leven namelijk van bladluizen. Ze kunnen heel knap volledig "stilstaan" in de lucht. Ze hangen vaak vlak bij mijn (neongele) horloge, die ze erg interessant blijken te vinden. Ik heb net nog veel meer spannends over dit zo op het eerste gezicht onooglijke beestje opgegoegeld, maar daar zal ik jullie nu niet mee gaan vermoeien. Moving on naar nog meer beestjes:

Iedere ochtend loopt degene die het eerst in de schuur moet zijn molenwiekend het paadje af.  Vanwege de spinnewebben. 

Het lijkt wel herfst zoveel kruisspinnen hangen er al. Op het bruut hun weefkunsten afbreken 's ochtends vroeg na, laten we ze met rust. Hoewel ik laatst een bij heb bevrijd uit het web van de big mama in de frambozenstruik. Die was daar vast niet blij mee, maar bijen zijn me te lief. 

Weer een favoriet, een geranium (geranium phaeum 'springtime', voor de liefhebber.) Ooit hebben we er een paar plantjes van gekocht, en nu kunnen we er bijna een winkel in beginnen. Deze plant is een van de eersten die bloeit in het voorjaar. Maar ook nu verschijnen er nog steeds bloemetjes aan. Fantastische kleur en bont blad, wat je op de foto niet kunt zien.

Vrouwenmantel! Zou eigenlijk in geen enkele tuin mogen ontbreken. Deze foto doet niet helemaal recht aan de plant, dit is namelijk nog een heel jonkie. Soms trek ik ze tussen de tegels vandaan en plant ze terug in de tuin. Maar als ze wat groter worden, krijgen ze prachtig geplooide, waaiervormige blaadjes, die nogal harig zijn. 's Ochtends vroeg hangt er dan aan elk haartje en aan elk schulpje langs de rand een klein, glinsterend dauwdrupje. 

De frambozenstruik! Een paar maanden terug hadden wij telkens het nakijken met de frambozen; elke dag kwam er een merel ontbijten, lunchen en dineren. Hij keek mij dan met zijn brutaalste kop aan, monsterde de struik en nam vervolgens een geweldige duik tussen de takken. Altijd prijs. Maar ik denk dat de frambozen nu te hoog hangen voor de merel om van de grond af naartoe te springen, dus nu kunnen we zelf weer lekker snoepen.

Als laatste dan een  nieuweling in de tuin. Een Toorts is dit. Verbascum nogiets nogiets. Hoe ze heette ben ik vergeten. Maar ze is de ster van het nieuwe stukje achter de trampoline. Die we hebben ingegraven en omringd met bloeiende planten, zodat het verschrikkelijke ding iets minder zou opvallen. Wat vooralsnog niet helemaal gelukt is. 

Ach. Je kunt niet alles hebben.