's nachts, in Nieuwegein

Tot een heel eind na middernacht zat ik gisteravond nog achter de computer. Ik was bezig droedels tot stickers te scheppen en te dubben over mijn nieuwe klantenkaartjes. Uiteindelijk schreef ik nog een blogje over de droedels en sleepte me groggy naar de slaapkamer.
Om tien over drie ontving ik een sms. Hij kwam van Nona's fysio/paardrijjuf met de tekst: "sorry, feestje! Morgen les om kwart over tien". Een antwoord op mijn eerder die avond verstuurde berichtje naar haar. Ik overwoog een smsje terug te sturen, iets met: "nou dan ga ik maar vast boterhammen smeren", of : "L.O.L!". Maar ik was al te slaperig en aangezien er nu toch nog matineus aangetreden moest worden kon ik maar beter als de duvel gaan slapen, in plaats van keten met de fysio in het holst van de nacht, iets dat altijd makkelijker gezegd is dan gedaan.
Rond vieren werd ik wakker van Nona die in haar slaapkamer rond liep te scharrelen. Ze eindigde met een toiletbezoekje en ik zakte weer terug in een oppervlakkige doezel.
Om ongeveer half vijf schrok ik op van rumoer buiten. Herejezus, (excusé le mot) mompelde ik tegen Stefan, wat is er nóu weer aan de hand? "Doe normaal!", hoorde ik een geagiteerde mannenstem roepen. Ik hees mezelf overeind. Daarna: "Hou op man, ik heb niks!" Dit alarmeerde mij. Ik trok de gordijnen open en zag een scooter op straat liggen en een fiets. Twee jongens stonden op een andere jongen in te beuken. Dit was foute boel. Op slag helemaal wakker hees ik het raam omhoog en schreeuwde op mijn allerkeihardst: HEEY! ÓPGESODEMIETERD! DONDER OP! De twee gozers schrokken zichtbaar, lieten hun slachtoffer los en holden naar hun scooter. Zo snel als ze konden vlogen ze er vandoor. Ik holde naar beneden en op mijn blote voeten naar buiten. De overvallen jongen stond nog op straat, hij maakte een hulpeloos gebaar. Ik nam hem mee naar binnen, en belde de politie. "Ze hebben mijn portemonnee en mijn telefoon, en ze wilden mijn pincode", vertelde de jongen. "Ze bleven maar op mijn hoofd rammen". Hij was zichtbaar en heel begrijpelijk erg aangedaan.  Hij herhaalde het nog een aantal keren, hij kon nog niet helemaal bevatten wat er was gebeurd. En dat voor die paar rotcenten. Ik wist niet goed wat ik moest doen of zeggen. Adrenaline raasde nog door mijn bloed. We wachtten tot de politie tegen het raam tikte. "Oja", zei ik verontschuldigend, "de bel doet het niet". "O nee", zei de agent, "we tikken 's nachts altijd tegen het raam, dan maken we tenminste niet het hele huis wakker". Ik moest er wel om lachen. In de kamer zaten, behalve de jongen, Stefan en Nona allang klaarwakker en bijna volledig in de kleren, die hadden echt niet door mijn geschreeuw heen kunnen slapen. De jongen deed zijn verhaal tegen de twee agenten en ik bracht Nona terug naar bed zodat zij het rotverhaal niet hoefde aan te horen. Ze hadden hem al - bivakmutsen op- op het stille stuk bij het park hier verderop staan opwachten en geprobeerd van de fiets te trekken. Goddank was het hem gelukt overeind te blijven en door te fietsen, zodat hij de bewoonde wereld al bereikt had toen ze hem te pakken kregen. En gelukkig dat dat ongeveer ter hoogte van ons huis was, want ik ben altijd de enige van de hele straat die 's nachts altijd alles hoort. Echt, als je voor ons huis langs fietst 's nachts, dan kun je niet op je achterhoofd krabben, of ik hoor het. Niet zo leuk voor mij, maar in dit geval wel fijn voor de jongen. Want hoewel ze zijn spullen al uit zijn zakken hadden gerukt, hebben ze zijn pincode niet uit hem geramd, want toen hing ik dus al krijsend tussen de gordijnen. De agenten vertrokken met de jongen naar het bureau. "Dan kunnen deze mensen ook nog even slapen". Maar eenmaal in bed wilde de slaap natuurlijk niet komen. Ik dacht na over de jongen die een heel leuke avond had gehad tot die zo afschuwelijk geeindigd was. Je portemonnee en telefoon moeten afgeven is een ding, maar dat geweld, dat slaan tegen je hoofd, dat raak je zo maar niet kwijt. Fiets je ooit nog rustig 's nachts na een feestje naar huis als zoiets je gebeurd is? En zijn ouders! Zelfs al is je kind al volwassen, dan wil je het toch nog in bescherming nemen tegen dit soort dingen? "Dit is nou precies waar ik zo bang voor ben als jij een avondje uit bent" zei ik tegen Stefan. En ik dacht aan hoe het straks is, als Nona op de leeftijd is dat ze met vriendinnen uit wil. Hoe kan ik hem en haar (en al die eenzame fietsers die 's nachts voor ons huis langs fietsen) beschermen tegen zulk tuig? Allerlei dingen waar ik normaal verre van blijf passeerden nu ineens de innerlijke revu. Camera's, bivakmutsverbod, recht in eigen hand nemen.
Ik viel in slaap vlak voor de wekker ging.

Soundtrack:
Souljacker part 1.
Omdat het gewoon.