May your life be as awesome as you pretend it is on Facebook.

Het is een feit dat vele internetgebruikers zich in meer of mindere mate geintimideerd voelen na het lezen van de flitsende status updates op facebook, tweets of blogposts van hun honderden vrienden en door de fantastische levens die zij lijken te leiden. Zij vragen zich vervolgens voortdurend af waarom hun eigen leven zo bloody saai is. Terwijl; het leven is saai. Vaak. In ieder geval niet elke dag fabulous.

Niet dat ik nu een pleidooi tegen social media wil houden, integendeel zelfs. Ik ben dol op facebook! Maar ik herken mezelf wel in bovenstaande. Ik heb ook wel eens heel blij ge-update, of verslagen van fan-tás-tische weekendjes geblogd, waarbij ik dan natuurlijk de ongelooflijke stennis die 's ochtends tussen Stefan en mij was ontstaan over wat het dan ook maar zou kunnen zijn waarover men in een landurige relatie ongelooflijke stennis over zou kunnen maken, onvermeld liet. Om maar wat te noemen. Ter illustratie.

Goed, beter, best. Mooi, mooier, mooist.

Maar waarom eigenlijk? Waarom niet gewoon eerlijk? Ik pleit ervoor om ook eens een boekje open te doen over een totaal mislukt weekeinde. Of de toestanden met je kinderen. Het feit dat je nooit hippe feestjes afstruint. Als lezer denk je opgelucht: ah, dus bij hun gaat het ook altijd zo! En als schrijver is het ook wel eens fijn zulks te delen. 

Dit alles ging door mijn hoofd toen ik zojuist hier, achter de computer zittende, bedacht dat vandaag alweer zo'n dag was om niet over naar huis te schrijven. Of een blog te posten, want dat is wat ik nog wel eens pleeg te doen. In mijn hoofd heeft zich kennelijk toch vastgezet dat er niet te schrijven valt over zo'n dag als vandaag. Maar wacht, ik probeer het gewoon eens:
Het was vandaag een dag die begon met prachtig weer, maar met weinig energie. Ik zat, nadat ik Nona naar school had gebracht, tot half tien voor me uit te staren aan de eettafel. Ik dacht aan al de dingen die ik eigenlijk moest doen. De belasting, de administratie, de voorkamer afschilderen, de was. Maar ik kwam niet in beweging. 

Ik besloot het huis te ontvluchten naar het winkelcentrum te gaan voor een paar boodschappen. Ik sprak mezelf streng toe over op de fiets gaan in het kader van meer bewegen en milieu, maar nam uiteindelijk toch de auto. Op het winkelcentrum paste ik vijf broeken die ik allemaal niet verder dan mijn knieen kreeg. Daarna ging ik naar school, -nu wel op de fiets- omdat ik had beloofd te helpen met de verkeersweek. Uiteraard kwam ik er pas daar achter dat ik een educatieve rol had, iets dat me niet direct op het lijf geschreven is. Ik begeleidde drie groepjes van tien kinderen en was na afloop afgepeigerd en schor omdat de drie, vier en vijfde groepers natuurlijk dol van lente waren, en van buiten spelen en de foutieve aanname dat er op de eigen fietsen mocht worden rondgescheurd op het plein, en bovenal niet vreselijk geinteresseerd bleken in links-rechts-links kijken op een gekrijtte kruising. Gekruitte krijsing.

Ik ging naar huis en hing toch nog een wasje aan de lijn.

Ik ging terug naar school en zei nee tegen een speelafspraakje van Nona, onder andere omdat ik aan het eind van de middag nog moest werken en dat logistiek vaak gedoe oplevert. Toen ik een uurtje thuis was, belde de instelling waar ik zou werken om af te zeggen wegens een dingetje daar. Had Nona dus toch kunnen spelen.
Ik ging boodschappen doen en miste een oproep van een afgeschermde beller, die ik dus niet terug kon bellen. Ik kookte en bracht Nona naar bed. Ik las nog wel heel geanimeerd voor uit Harry Potter (de scene waarin Ron een brulbrief van zijn moeder ontvangt kwam speciaal goed uit de verf, al zeg ik het zelf) en keek daarna tv, totdat het bedtijd werd. Gelukkig zag ik nog net dat de computer nog aan stond. Ik zette hem aan om hem uit te zetten en van het een kwam natuurlijk weer het ander, dus nu zit ik hier weer veel te laat te tikken. 

Goed. Nu weet ik het. Er valt dus best te schrijven over zo'n dag als vandaag. 
Maar of dit nou... 
Misschien volgende keer toch maar weer aftoppen met een magisch jusje van lieg. En misschien een blije familiefoto. Wat was daar ook alweer mis mee? Eigenlijk?