Mijn bijtje

Maandagochtend.
"Mama, ik heb het toch wel zó gehad op deze school. Ik wil er niet meer naar toe." Nona lag bij mij in bed, met haar hoofd op mijn buik, zoals zij dat bijna elke ochtend even doet.
Stefan springt altijd meteen op zodra zijn wekker gaat, mijne staat drie kwartier op 'snooze'. Stefan maakt ontbijt klaar, stuurt Nona onder de douche en al die tijd lig ik te snoozen. Als Nona dan gedoucht is, kruipt ze meestal nog even gezellig bij me. Soms is ze nog in d'r nakie, met waterdruppeltjes op haar rug. En dan hebben we even een vertrouwelijk gesprekje. Heerlijk vinden we dat. Nu was ik echter meteen klaarwakker. Tuurlijk, ze heeft wel vaker geen zin in school, maar ik had dat meer ingedeeld in de categorie 'regular/maandagochtend' en niet in de categorie 'eventueel problematisch'. Ik hoorde echter haar stem, en ik merkte dat ze het meende. Echt meende. "Ik kan me gewoon niet concentreren in de klas, het is altijd zo'n lawaai. En ik word gék van al die vragen van de andere kinderen over wat er met mij aan de hand is. Ik voel mij er gewoon niet meer thuis".
"Maar wat zou je dan willen?" vroeg ik. "Ik wil gewoon naar die school waar V. ook op zit."  zei ze. V. is een jongetje dat Nona kent van zwemles. V. zit op de Mytylschool. "Daar zitten tenminste allemaal kinderen die ook iets hebben, net als ik. Daar voel ik mij thuis". Mijn hart brak, we hoorden het allebei. "Huil jij nou ook?" vroeg ze verbaasd. "Neehoor" loog ik.
Wat doe je als je kind zo'n bommetje dropt op maandagochtend in de laatste week voor de zomervakantie? Ik heb haar praktisch binnenste buiten gekeerd.  Alle vragen gesteld die je kunt verzinnen, maar ze was al helemaal om. Haar besluit stond vast. "Ik ga naar die andere school." Ik had haar nog nooit zo overtuigd gezien. Dus ik beloofde haar een afspraak met de school te maken voor na de schoolvakantie. Dat we dan eerst eens gingen kijken. Want dat ik zelf nog niet helemaal overtuigd was over deze stap.
Ik bracht haar naar school. Ik hoorde mezelf tegen haar zeggen: "...en als je nou last hebt van andere kinderen, doe dan gewoon je koptelefoon op." Want die heeft Nona, een rugzak-aankoop is het. Een knalroze koptelefoon, die je afsluit voor herrie van buitenaf.
Plots vroeg ik mij af waar de verontwaardiging was gebleven die ik in het begin voelde over de aanschaf van het ding. De omgekeerde wereld vond ik het. Mijn kind kan niet werken omdat het in de klas zo rumoerig is, dus krijgt zij een geluidsdemper. Kunnen de andere kinderen tenminste herrie blijven maken. En toen dacht ik terug aan al die andere keren dat zij klaagde over het rumoer en dat zij niet telkens met die koptelefoon op wil zitten. En het feit dat ze niet genoeg tijd heeft om zich om haar appeltje te eten én om te kleden na de gym. Kinderen die speciaal voor haar de regels van tikkertje veranderen zodat zij mee kan doen, wat mij bijna tot tranen bracht toen  ik ervan hoorde, omdat ik het zo fantastisch van die meiden vond. Maar wat nou als jij diegene bent, die altijd het buitenbeentje is? Altijd de laatste, de langzaamste, het meisje met de driewieler, degene die dingen niet kan, ook al proberen we altijd uit te gaan van de dingen die ze juist wel kan. Ook al is iedereen vol goede wil, ook al is het team op school het beste team dat je je maar wensen kunt omdat ze alles willen doen om Nona vooruit te helpen, en telkens weer met creatieve ideeen komen aanzetten om dat te bewerkstelligen, ook al gaat dat heel langzaam en soms heel moeizaam.
Iedereen zoekt in zijn leven naar gelijkgestemden. Dus die opmerking over dat ze zich niet thuis voelt, moet ik heel serieus nemen. We hebben destijds gekozen voor het regulier onderwijs omdat we hoopten dat Nona zich qua snelheid en leervermogen zou kunnen optrekken aan de andere kinderen in de klas. En zodra we zouden merken dat ze niet gelukkig is, of als het toch te hoog gegrepen zou blijken, zouden we verder kijken. En daarmee sus je jezelf ook een beetje. (Pfff. Dat zien we dan wel. Als het al gebeurt hè. Waarom zou ze nou niet gelukkig worden op deze school?)
Maar de tijd is dus toch gekomen. Het ziet er naar uit dat we opnieuw voor een grote verandering staan. En ik probeer dat allemaal maar een beetje bij te benen.

En ik moet dus de hele week al denken aan dit clipje.