school

"Mag ik er even langs, ik moet plassen". Het is ochtend op de mytylschool en ik wacht nog even met Nona in de gang tot het tijd is. Een zelfbewust dametje wil mij passeren, dus ik stap opzij. Als ze terug komt van het toilet, vraagt ze of ik haar corset even wil zien. Dat wil ik wel. Ze trekt haar trui omhoog en draait koket in de rondte. "Prachtig!", prijs ik. Het corset heeft een lekkere luipaardprint. Of ik misschien even haar broek wil dichtmaken, want door het corset lukt dat haar zelf niet. En of ik daarna haar tas even van de grond wil oprapen, want door het corset kan ze niet naar de grond bukken. Ik maak een grapje. Zij grapt terug. Ze is niet in verlegenheid gebracht door het feit dat ze zojuist een bijna volslagen vreemde om hulp heeft moeten vragen, noch lijkt ze er erg mee te zitten dat het keiharde corset naast al het goeds dat het voor haar lijfje doet, kennelijk ook een aantal vervelende beperkingen oplevert.
Ik draai me om en kus mijn eigen kind gedag, dat overigens in het bezit is van een paar beenspalken van precies hetzelfde keiharde plastic in ook al zo'n exotische dierenprint; zebra. Een mooie dierentuin bij elkaar. Door de spalken kan Nona nu veel beter lopen dan eerst. Maar ze moet met haar maatje 32 wel schoenen dragen in maat 36, anders passen de spalken er niet bij in. En een rokje aan in de zomer kan natuurlijk best, maar dan moet je op straat wel een beetje de starende blikken weten te negeren. Gelukkig is het winter en zijn beenwarmers in de mode.

Maar hier op school realiseer ik me weer dat we zeuren om futiliteiten. Ons spalkongemak valt behoorlijk in het niet bij de toeters en bellen waarmee sommige andere kinderen zich door het leven moeten zien te werken.
In de gangen bekijk ik van afstand de stroom kinderen die voorbij komt wandelen of rijden. Nu ik zelf een beetje gewend ben, lukt het me beter om door de hoeveelheid hulpmiddelen heen te kijken. Ik zie weer kinderen in plaats van rolstoelen. Nona loopt rustig met de stroom mee, haar gezicht ontspannen en blij. Ze voelt zich thuis, gewaardeerd en op haar gemak. Ze helpt een meisje met een jas en krijgt vervolgens de slappe lach met een klasgenootje die per ongeluk haar wiel op Nona's tas gezet heeft terwijl ze net weg wilde lopen. Ze voert een soort slapstick op, om te laten zien hoe ze daardoor bijna omviel. Ze liggen in een deuk.
Ik zie haar openheid en totale gebrek aan vooroordelen. In gedachten dank ik haar voor het feit dat ze mij een les heeft geleerd waarvan ik niet wist dat ik die nog te leren had. Ik heb het moeilijk gehad met deze verandering, met de nieuwe school. Ik had geen idee dat ik al zo op mijn dochter kon vertrouwen. Dat Nona wist. En dat ik alleen maar hoefde te volgen. Dus dat doe ik dan maar. Ik volg, kijk, zie haar opbloeien en bewonder.