onthyved

Ruim twee jaar geleden kreeg ik een uitnodiging van Marieke, mijn vrichtje (inderdaad, zij met die leuke webwinkel.) om haar 'vriend' te worden. Op hyves.
Tot dan toe had ik het fenomeen aardig van mijn lijf weten te houden, en ik was vast van plan dat zo te laten. Want ik vond het Stom. Hyves.
Eerdere uitnodigingen van bijvoorbeeld oud dorpsgenoten die ik dan pas na drie dagen piekeren als zodanig herkende ("O, dié... Jaaahh... Daar ben ik zéker twee keer voor het huis langs gefietst!") negeerde ik gewoon. En zo loste zich dat dan vanzelf op.
Maarja, wat doe je met een uitnodiging van een echte vriend;  familie zelfs? Daar ga je natuurlijk op in, zo'n hork ben ik nou ook weer niet.
En "ach", dacht ik, "misschien is het zo stom nog niet. Hyves."
Niet lang nadat ik was toegetreden tot het hyvesdom, maakte ik een heel moeilijke periode door. Nachtenlang zat ik achter de computer en er flitsten vele krabbels en ellenlange berichten tussen mij en mijn vrienden heen en weer. Zo stom was het dus inderdaad niet om te hyven, het bood me troost en ik kon er mijn gedachten verzetten, door al die idiote, tijdvretende dingen die je er kunt doen. Dus ik "pimpte" mijn hyve, wat uren in beslag nam, zette er foto's op, een muziekje, gadgets en zelfs een paar blogs.
Maar na verloop van tijd kwam ik er steeds minder. Dat hele "krabbelen" was, net als sms-en, toch al niet zo heel erg aan mij besteed, breedsprakig als ik ben. En ik hoefde eigenlijk ook niet zo heel dringend door de 'wiewatwaar' van alles op de hoogte te worden gehouden, ook al is het nog zo boeiend om te lezen dat een van mijn vrienden net heel erg moest gapen en een ander straks naar de tandarts moet. En die terminologie: krabbelen, pimpen, tikken, kwekken. Het kwam me ineens allemaal zo puberaal voor.
Dus besloot ik vanavond de knoop maar eens door te hakken.
En heb ik mezelf onthyved.
Dusss.

Vriend nodig...anyone?