22.12.10

Jammer

Nou.
Had ik me de kerstvakantie toch heel anders voorgesteld.
Stefan en ik hadden nu heerlijk in Brussel kunnen zitten, in een appartementje om de hoek van de Avenue Louise.
Die er nu ongeveer zó bij ligt.
(Nee, dat ben ik wel met u eens; niks an, eigenlijk.)

Vandaag hadden we waarschijnlijk een bezoekje gebracht aan de Habitat in shoppingcentre Woluwe, want daar had ik een klein kado-boodschappenlijstje. Als het heel koud was, zouden we nog een museumbezoekje hebben afgelegd. Morgenochtend of vrijdagochtend vroeg op om naar de vlooienmarkt op het Vossenplein te gaan. Hopen op een juweeltje tussen de rommel. Belgische frieten eten. Of lunchen met die verrukkelijke kaaskroketjes bij le Char d' Or aan de Grasmarkt. Stiekem de draak steken met de licht arrogante kelners die het dwars door iemand heen kijken tot kunst hebben verheven. Manneke Pis, grote Mercedessen, zakenmannen in driedelig grijs.
Maar.
U raadt het al. We zitten nog thuis.
Koning Winter en zijn misdadige compagnon Griep hebben een dikke stok in onze spaken gestoken.
Bovendien was het natuurlijk ook onverantwoord gekkenwerk om dinsdag via Groningen (!) naar Brussel te rijden in onze ouwe auto. Zonder winterbanden.
Dus nu ziet de kerstvakantie er zo uit:

Inderdaad, haar snoetje is bijna net zo wit als die deken.
Op de bank, buiten beeld, zit haar vader met een uitgedroogd gezicht en waterige oogjes zoet voor zich uit te hoesten en te snotteren. Eerlijk is eerlijk, je hebt er verder geen kind aan, zolang de tv maar aan blijft.
Zucht.
Thuisblijven is ook leuk.
Schrijf je nog es een blogje. Ruimt es een beetje op. Ook nuttig.
Zucht.

19.12.10

Van ziek en sneeuw(pop)

Nona's lampje ging op vrijdagavond uit, om precies te zijn gebeurde dat tijdens de avondmaaltijd. Lusteloos zat ze in haar eten te prikken en toen wij haar wat aanspoorden om haar bordje leeg te eten barstte ze in tranen uit. "Maarikvinnutnielekker!" blèrde ze hartstochtelijk. Het hek was van de dam, van het ene op het andere moment kon ze niks meer. Het normale avondritueel van uitkleden, pyjama aan en tanden poetsen kon alleen nog maar doorgaan vergezeld van grote hoeveelheden snot, tranen en van boehoehoe. Het was echt zielig. Ik stopte haar onder de wol met een lekkere kruik tegen het klappertanden terwijl zij stoer volhield dat ze heus geen koorts had, alleen verhoging. Dat dit toch een wat optimistische diagnose was bleek 's nachts, toen ze plots manisch op de gang stond te roepen naar de "mannen die in de tuin aan het vechten waren". Kan het daar misschien wat stiller? Ik kan zo niet slapen! schreeuwde ze naar de onbekende -en onbestaande- ruziezoekers, en ik bewonderde haar inwendig om haar assertiviteit. Slaapdronken wankelde ik naar haar toe en dichterbij zag ik haar glanzende oogjes, haar hoogrode konen en kon ik haar roquefort-adempje-behorend-bij-ziek-met-keelpijn ruiken. Terug in haar bed begon ze plannen te maken voor de volgende dag. Gaan we dan een sneeuwpop maken? vroeg ze. Lieverd, als jij morgen naar buiten gaat, dan smelt binnen een paar minuten alle sneeuw in een straal van twee meter om je heen met die temperatuur van jou, zei ik. Ze vond het grappig.
Als je morgen nog ziek bent, gaan we je aan de gemeente verhuren om de straten schoon te stomen. Levert vast nog een leuke duit op, deed ik er nog een schepje bovenop. We gniffelden wat. Gezellig, wel. Nacht. Kinderkamer, gedempt licht, dikke ogen, zachtjes praten, stiekem lachen.



De volgende ochtend, helemaal enthousiast door die idiote hoeveelheid sneeuw die buiten was gevallen, wilde ze tóch een sneeuwpop maken. In de voortuin moest 'ie komen, want waarom al die moeite doen voor een sneeuwman, als die niet door iedere voorbijganger bewonderd kan worden. Koortsig begon ze te bouwen, maakte een prachtige sneeuwman en sliep daarna de rest van de dag.
Helaas doen sommige voorbijgangers ook andere dingen met sneeuwmannen dan alleen bewonderen. 's Middags had iemand hem nog een heel olijk rood petje gegeven, 's avonds lag onze sneeuwvent in drie stukken in de berm. Het petje lag er verfomfaaid naast. Het was bijna een naar gezicht, die rode vlek naast de resten van dat aan stukken getrapte gezicht. Wat bestaan er toch een wonderlijke frustraten op de wereld die, als ze zo'n kinderlijk bouwwerk passeren, alleen denken aan kapotmaken.
Gelukkig hebben we de foto's nog:


Met Nona gaat het inmiddels weer stukken beter. (19-12-2010)
En daarna weer stukken slechter. Red. (22-12-2010)

17.12.10

To kaart or not to kaart. That's the question!

Ik heb kerstkaarten laten drukken, maar tot op heden hebben ze ons adres helaas nog niet mogen bereiken...
Daarom, voor de zekerheid, langs deze onsympathieke weg voor u allen deze digitale versie, met natuurlijk de allerhartelijkste wensen voor de kerst en het nieuwe jaar!

14.12.10

second hand rose

I hartje kringloop toch wel zo very much, mensen!
Zo vond ik een geweldig, ongebruikt stuk gordijnstof met een hele fijne seventies-print die toevallig erg goed bij onze bank en vloer past. Ik besloot er zelf een mooi groot lounge-kussen van te naaien.



Het ding is een doorslaand succes, Nona ligt er dagelijks languit op. Heerlijk om films op te kijken, de babypop te verzorgen, met Japie te knuffelen en nog veel meer.

Ook vond ik nog een paar mooie vintage kerstballen.
Een heel doosje (vijf stuks) van die matte met wit motief. Ongeschonden! Nááhh...
En dan ook nog een paar hele lieve écht oude, je ziet er, bij wijze van spreken, het oude opa en omaatje gewoon nog mee scharrelen. In de berm langs onze straat lag een afgebroken tak, die ik thuis boven de tafel heb opgehangen. Daarin hangen nu mijn nieuwe ouwe ballen mooi en trots te pronken. Wie maalt er nog om een boom?

En dan waren er nog de stoelen. Een wachtkamer-ensemble waar ik al een hele tijd een oogje op had. Het oorspronkelijke tafeltje dat er eerst ook nog bij zat, was inmiddels al verkocht. Op de meest barre zaterdag van december heb ik de stoelen opgehaald. Dat was behalve leuk en spannend vanwege de sneeuwstorm op de terugrit, ook heel handig want de volgende dag zou de goede Sint huize Dekittiekat bezoeken en daar heb je een deugdelijk ameublement voor nodig, ja toch?
Eigenlijk hebben ze voor 'het mooi' nog wat werk nodig, maar heel dringend is dat nog niet.
Het kussen dat erin ligt is een ander verhaal, het geweldige stuk stof met de clown print komt uit de ... ehm, 'vintage-collectie' van mijn moeder. Wie wat bewaart heeft wat, is haar levensmotto en ja, daar zit dus soms heus wel wat in. Een kussentje is zo genaaid en het seizoen leent zich voor cocooning, dus daar ga je, Jan! (Wie? Ja. Jan ... Dat wordt zo gezegd ... Door mensen ... Ggghh .... Jémig, ik weet niet precies wie! Wat is dit; de zaanse verhoormethode?)
Zo. Nou genoeg gesnoefd.
Volgende keer weer meer over o.a. de kerstkaarten (iemand nog last-minute kerstkaarten nodig, trouwens?) en de schoolmusical-decors. Maar nu eerst slapen.