Nona's lampje ging op vrijdagavond uit, om precies te zijn gebeurde dat tijdens de avondmaaltijd. Lusteloos zat ze in haar eten te prikken en toen wij haar wat aanspoorden om haar bordje leeg te eten barstte ze in tranen uit. "Maarikvinnutnielekker!" blèrde ze hartstochtelijk. Het hek was van de dam, van het ene op het andere moment kon ze niks meer. Het normale avondritueel van uitkleden, pyjama aan en tanden poetsen kon alleen nog maar doorgaan vergezeld van grote hoeveelheden snot, tranen en van boehoehoe. Het was echt zielig. Ik stopte haar onder de wol met een lekkere kruik tegen het klappertanden terwijl zij stoer volhield dat ze heus geen koorts had, alleen verhoging. Dat dit toch een wat optimistische diagnose was bleek 's nachts, toen ze plots manisch op de gang stond te roepen naar de "mannen die in de tuin aan het vechten waren". Kan het daar misschien wat stiller? Ik kan zo niet slapen! schreeuwde ze naar de onbekende -en onbestaande- ruziezoekers, en ik bewonderde haar inwendig om haar assertiviteit. Slaapdronken wankelde ik naar haar toe en dichterbij zag ik haar glanzende oogjes, haar hoogrode konen en kon ik haar roquefort-adempje-behorend-bij-ziek-met-keelpijn ruiken. Terug in haar bed begon ze plannen te maken voor de volgende dag. Gaan we dan een sneeuwpop maken? vroeg ze. Lieverd, als jij morgen naar buiten gaat, dan smelt binnen een paar minuten alle sneeuw in een straal van twee meter om je heen met die temperatuur van jou, zei ik. Ze vond het grappig.
Als je morgen nog ziek bent, gaan we je aan de gemeente verhuren om de straten schoon te stomen. Levert vast nog een leuke duit op, deed ik er nog een schepje bovenop. We gniffelden wat. Gezellig, wel. Nacht. Kinderkamer, gedempt licht, dikke ogen, zachtjes praten, stiekem lachen.
De volgende ochtend, helemaal enthousiast door die idiote hoeveelheid sneeuw die buiten was gevallen, wilde ze tóch een sneeuwpop maken. In de voortuin moest 'ie komen, want waarom al die moeite doen voor een sneeuwman, als die niet door iedere voorbijganger bewonderd kan worden. Koortsig begon ze te bouwen, maakte een prachtige sneeuwman en sliep daarna de rest van de dag.
Helaas doen sommige voorbijgangers ook andere dingen met sneeuwmannen dan alleen bewonderen. 's Middags had iemand hem nog een heel olijk rood petje gegeven, 's avonds lag onze sneeuwvent in drie stukken in de berm. Het petje lag er verfomfaaid naast. Het was bijna een naar gezicht, die rode vlek naast de resten van dat aan stukken getrapte gezicht. Wat bestaan er toch een wonderlijke frustraten op de wereld die, als ze zo'n kinderlijk bouwwerk passeren, alleen denken aan kapotmaken.
Gelukkig hebben we de foto's nog:
Met Nona gaat het inmiddels weer stukken beter. (19-12-2010)
En daarna weer stukken slechter. Red. (22-12-2010)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten