schuurt

Opvallend, zodra het buiten een paar tinten lichter wordt, krijg ik de kriebels. De hele winter zeuren de plannen dan al in mijn achterhoofd, en op de eerste de beste lenteachtige dag ga ik loos. Oh, dat klinkt nou allemaal heel daadkrachtig en stoer en alles, maar niets is minder waar. Je kunt het al een beetje afleiden uit het feit dat je deze woorden nu zit te lezen. Het is de eerste de beste lenteachtige dag, en ik had het geluk/de pech dat ik vandaag geen andere afspraken had. Maar toch zit ik nu te schrijven, in plaats van te werken.
Het probleem is dat er teveel verschillende dingen op me liggen te wachten. Er moeten nog wat lampen worden gemaakt, een aantal zakelijke telefoontjes gepleegd, de bedden verschoond, de was gedaan, er moet worden gezogen, en nog duizend en een dingen meer. En dat verlamt me toch een beetje. Gaak ineens heel andere dingen doen. Sinds onze verbouwing, en dat is in mei toch echt alweer drie jaar geleden, ligt onze hal er bij als een -broedt op toepasselijke metafoor- als een, een vreselijke hal. Destijds is er een nieuw toilet in gebouwd en is er een deur verplaatst. Alle nieuwe houten kozijnen zien er nog net zo uit als op de dag dat ze erin zijn gezet, overal zitten schroefgaten, we misten een drempel en de oude deuren zien er na de verbouwing uit alsof ze zelf hadden meegeklust, vol butsen en krassen. Vorige week legde buurman J. de drempel, (die dus al die tijd geduldig in de hal had staan wachten) en toen begon het natuurlijk te jeuken. Vanochtend deed ik nog een poging om mezelf wijs te maken dat ik heus wel kan multitasken en propte ik gauw wat was in de machine, zette de ramen open, stuurde een offerteaanvraag voor een nieuw raam naar een kozijnenfabriek en zette mij vervolgens aan het schuren. Ik heb al anderhalve deur en twee kozijnen geschuurd. Maarja, om toch ook nog wat andere dingen gedaan te krijgen, moet ik nu stoppen. Jammer. Want je weet nooit wannneer de volgende kluskriebel voorbij komt.

Uiteindelijk moet dit dus ein traumhalletje worden. Met een beetje kleur, het liefst. De deuren blijven wit. Maar de muren, die mogen een kleurtje krijgen. Ik struin dus de boekjes van alle bekende verfmerken af voor inspiratie. Tegenwoordig doen al die merken aan hysterische namen zoals 'grotchampignon' en 'zintuigelijk' in plaats van het aloude nummer. Daarom, en ik had niet gedacht dat ik deze woorden ooit nog eens achter elkaar zou zetten en bedoelen als een serieuze zin: we denken nu aan Conglomeraat voor de muren. Of misschien Leguaan. (klik er maar even op hoor, doe maar!) Als u ondertussen nog goede ideeen hebt voor een mooie kleur in onze hal, dan houd ik mij aanbevolen!
Nou voor nu dag maar weer, gotta run!