6.7.18

Heb je hobby's?

"Wat doe jij eigenlijk als je niet aan het werk bent", vroeg iemand mij laatst. Ik werkte op dat moment, dus ik kon net doen of ik even heel geconcentreerd bezig was terwijl ik over die vraag nadacht. "Heb je hobby's of doe je aan sport, ofzo?" Ik kreeg het een beetje warm. Ik doe eigenlijk niet veel na mijn werk. Meestal ben ik redelijk leeg na een dag praten en presteren. Als het avond is, zak ik op de bank en zwijg. Als ik vroeger thuis ben dan de rest, is er altijd wel een boodschapje of een huishoudelijk klusje dat nog even gedaan moet worden. Een toets overhoord. Een prive-afspraak om na te komen. En sporten, daar ben ik nou eenmaal niet zo van.
Geen zaken die je met trots kan noemen. Dus hakkelde ik: "ehm, nou eh, ik hou wel van lezen... "
Dat was gelogen. Of nouja, ik hou wel van lezen, maar ik heb er de rust en de focus niet meer voor, dus een boek zie ik vaak alleen maar van dichtbij in de zomervakantie. Dan ben je natuurlijk niet een echte lezer.
Het was een beetje confronterend, want wat vond ik mezelf ineens een saaie lul. In de dagen, weken na dit gesprek bleef ik er maar aan denken. Want ik was er heus al een tijdje met wisselend succes mee bezig; hoeveelheid werk terugschroeven, proberen effectiever te werken en bedenken wat ik leuk vond om te doen naast al die moet-dingen. Voor mezelf. Maar er kwam maar steeds de klad in. Het is nou eenmaal moeilijk om nee te zeggen. En zeker als je een kruis in je agenda hebt gezet omdat je een vrije dag wilt. Had ik die dan volgepland met noem maar wat, administratie en werkgerelateerde zaken, dan ging het een stuk makkelijker. Maar nee zeggen tegen een werkafspraak omdat ik had bedacht om die dag vrijaf te nemen; nee. Dat lukte me niet. Wat zouden ze wel niet denken!
Intussen begon ik te merken dat ik er last van kreeg. Ik vond het steeds moeilijker om zowel overdag als 's avonds te werken. Het begon me tegen te staan dat elk uurtje gevuld was. Ik begon op internet te zoeken naar vacatures, het leek me ineens weer zo'n aantrekkelijk, overzichtelijk leven in loondienst.
Maar ik zocht natuurlijk geen baan in loondienst. Wat een gedoe! Van de gedachte alleen krijg ik het al spaans benauwd. Hoe vaak moet ik wel niet schuiven in mijn agenda vanwege zorgtaken in mijn andere baan; moeder, secretaresse en manager zijn van Nona. Je baas ziet je aankomen.
Nee, ik zocht gewoon naar meer rust en structuur. Duidelijkheid voor mezelf is ook fijn voor mijn lieve en naar nu blijkt, reuze flexibele klanten. Langzaam durf ik keuzes te maken die mij ook goed uitkomen. Niet altijd, want ingesleten gedrag slijt nou eenmaal niet zo snel uit. Maar dat is prima. Jeweetwel. Geven en nemen en balans en al dat soort mindful achtige toestanden. We komen er heus wel.
En die tijd voor mezelf? Mijn hoofd leegmaak-zone? Daar heb ik een heel geinig plannetje voor bedacht. Ik heb namelijk een beetje een ambitieus stukje grond gehuurd, hier vijf minuten fietsen vandaan. 200 m2 met onkruid overgroeide wildernis waar volgend jaar een weelderig bloemenparadijs moet zijn verschenen. Ik droom van bossen dahlia's in pasteltinten. Van groene graspaden. Fruitbomen. Een kas. Een pluktuin. En, en, en!

Maar daarover een volgende keer meer...

Geen opmerkingen: