Weekend of: Anne en nieuwe kasten

"Nou", zei Stefan zaterdagmiddag triomfantelijk, "ik kan nu denk ik wel een bedrijfje beginnen in het in elkaar zetten van IKEA-kastjes." "Wat, alleen omdat je twee c.d. kastjes in elkaar hebt geknutseld? Hoe wou je je bedrijfje dan noemen: 'Vloek en Zucht'? zei ik sarcastisch. "Haha, ja! Dat is best een leuke naam voor zo'n soort bedrijfje", lachte Stefan, sportief mijn insinuaties negerend.
Nouja, ik kan er nou wel flauw over doen maar hij had inderdaad twee nieuwe IKEA kasten heulemaal zelluf in elkaar gezet, en hield in eerste instantie maar twee onderdeeltjes over. En zelfs die hadden na een beetje puzzelen uiteindelijk toch nog hun plekje in de kast gevonden. Helemaal goed dus.
En hoog tijd was het ook nog eens een keertje, want het liep aardig uit de hand met de c.d. verzameling. Past het nu allemaal in de nieuwe kasten, vraag je? Nou, neehh dat niet hoor. Maak je geen zorgen. Maar wat er staat, staat wel allemaal op alfabetische volgorde. Dat dan weer wel.
Intussen werkte Nona dit weekend aan haar eigen project: Het Temmen Van Een Wants. Ik had namelijk zo'n leuk doosje gekocht met een vergrootglas in de deksel. Speciaal voor kinderen om kleine beestjes in te stoppen en te "bestuderen". Ik had daar heel idyllische gedachten bij: eerst zouden we samen een beestje zoeken, dat natuurlijk welwillend en geheel op vrijwillige basis het doosje zou betreden. Vervolgens zouden we dan het diertje een minuut of tien visueel uitkleden waarna we hem zijn vrijheid weer zouden gunnen terwijl we ontroerd afscheid namen. De werkelijkheid was natuurlijk een tikje anders.
Eerst werd het beest bruut aan zijn struik ontrukt, waardoor het op zijn rugje in het doosje terechtkwam en daar, hulpeloos met zijn pootjes spartelend, bleef liggen tot Nona besloot in te grijpen. Na wat woest geschud met het doosje belandde het arme griezeltje weer op zijn pootjes om vervolgens beduusd een veilig heenkomen te zoeken onder de rand van het dekseltje. Helaas nagenoeg onzichtbaar voor Nona, wat hem op nog een rondje schudden kwam te staan. "Leuk he, mam?" riep Nona genietend." Ze heet Anne!"

"Ja, heel leuk lieverd maar misschien moet je toch  niet zo hard met dat doosje schudden, dat is vast niet zo fijn voor... eeh.. Anne", probeerde ik. "Dat vindt ze niet erg hoor", wist Nona. "Ik ga even wat eten voor haar zoeken!" en ze draafde de tuin in. Arme wants! Wat begonnen was als onschuldig educatief projectje dreigde nu uit te draaien op je reinste insectenmishandeling!
Gelukkig kwam de redding al snel voor Anne omdat het tijd werd voor Nona om naar het kinderfeestje te gaan waar ze voor uitgenodigd was. Jammer genoeg bedacht ik me pas dat ze nog steeds in haar doosje met blaadje op de leuning van de bank stond toen Stefan en ik, met deze zaterdagmiddag voor onszelf, al lang en breed de IKEA driemaal doorkruist hadden en nadat ik in een andere winkel bijna slaags was geraakt met een verkoopster. (Ik zal je de gore details besparen, maar de ruzie had als inzet vijftig klinkende eurocenten! Ik zeg: je kunt je er voor schamen, maar principes zijn principes en soms heb je een punt te maken. En dat is alles wat ik erover te zeggen heb.) Hoe dan ook, toen we thuiskwamen stond daar nog steeds Anne op de bank, een verwijtende blik in al haar oogjes.
Zo snel als ik kon liet ik haar uit in de tuin waarop zij uit dankbaarheid de rest van de frambozenstruik soldaat maakte. Gelukkig had Nona het enorm naar haar zin gehad op het feestje en een enorme zak snoep op de koop toe meegekregen dus nam ze het verlies van Anne niet al te zwaar op. We installeerden ons gezamenlijk op de bank. Wij met een glas en Nona met een greep uit haar snoepzak. Anne wisten we op de frambozenstruik. Het was het eind van een mooie herfstzaterdagmiddag en we waren tevreden.