Zwembad

Meestal vinden wij ons leventje en ons gezin heel gewoon, maar dan is daar ineens weer zo'n moment of zo'n plaats waardoor we weer even met onze neus op de feiten worden gedrukt: niet álles is doorsnee aan ons. Afgezien van het feit dat wij zelf lichtjes geschoffeld zijn, is toch met name onze dochter Nona de grootste vreemde-situatie-veroorzaker bij ons. Voor de mensen die ons en Nona niet kennen: als gevolg van een hersenbloeding kort na haar (vroeg)geboorte, heeft Nona een hemiparese en een aantal andere daaruit voortkomende problemen.
Ik moest lang nadenken of ik niet een meer adequaat woord voor 'problemen' kon vinden, want Nona leeft zo licht en vrolijk dat je haar nauwelijks kunt aanduiden als iemand met problemen, laat staan als gehandicapt kind.
Maar als je dat zelf niet doet, doet een ander het wel voor je en zo kostte het ons bijvoorbeeld enige moeite om een zwembad te vinden dat haar zwemles wil gaan geven. En ze wilde het zo graag! Uiteindelijk vind je dan wel weer je achter ingangetje en dan blijkt ineens vaak dat er veel meer mogelijk is dan je in eerste instantie dacht. Zo bracht in dit geval een medewerker van het zwembad in Nieuwegein mij op de hoogte van het bestaan van stichting de Blauwe Vogel '74, een fantastische instelling die volledig draait op de inzet van vrijwilligers en giften van sponsors en donateurs en onder andere als doelstelling heeft kinderen met een beperking (veilig) te laten sporten onder deskundige begeleiding. Dat dit een medewerker was die zelf op zeer jonge leeftijd met een lichamelijke beperking te maken kreeg, was vast geen toeval. Mooi om te zien dat je het ook dan gewoon tot sportjuf kunt schoppen. Maar dit terzijde.
Hoe dan ook; daar was 'ie dan weer. Een doodgewone zaterdagochtend, tien uur, zwembad Nieuwegein. Bevonden wij ons toch ineens temidden van een stuk of wat rolstoelen en andere hulpmiddelen van orthesisch allooi, de nodige paren orthopedisch schoeisel en een groepje mensen dat het niet slecht gedaan had in een aflevering van Monty Pythons 'Ministry Of Silly Walks'. De Vreemde Situatie.
Geloof me, als je aan kinderen begint is dit niet wat je voor ogen hebt.
Het zal duidelijk zijn; ik had mijn bedenkingen. Op de een of andere manier twijfel ik toch altijd: is dit nou wel haar groepje? En ik denk ook altijd dat Nona "de beste" is. Dat ze eigenlijk niet echt écht een handicap heeft. Tot ik erachter kwam dat heel veel ouders dat denken van hun kind-met-beperking. Ook ouders van een kind-met-héél-duidelijke-beperking. Ook ik zal dus wel zo'n blinde vlek hebben.
En ondertussen was Nona zo heerlijk aan het spatten en spetten. En zo knap van de kant aan het springen. En zo goed aan het opletten dat ze echt al een beetje ging zwemmen. Met bandjes, tuurlijk. Maar toch! En wat een lol hadden ze samen. Het was zo'n leuk groepje kinderen, ook! Ik was zo trots dat ik bijna uit elkaar spatte.
En toch, tóch... Toen ik de inschrijfformulieren overhandigd kreeg, dacht ik: "Hmm. Nou, thuis nog maar eens goed doorlezen. Of dit echt wel wat is voor ons". En nam Nona mee naar de kleedkamer.
En daar, gezeten op de vieze, natte kleedkamervloer, tussen nog meer rolstoelen en onduidelijke corset-achtige hulpstukken, keek ik naar mijn natte en rillende, maar stralende kind en wist ik het: Ja. Dit is het voor ons. En terwijl ik haar droogroste zei ze zuchtend en met een gelukzalige glimlach: "Nu zit ik ein-duh-luk óók op zwemles. Toch mam?" "Ja mop. Jij zit. Op. Zwemles". zei ik. En ik knuffelde haar zo hard dat het pijn deed.