Fietsenrek

Het was een heugelijk weekend, afgelopen weekend. Nona had voor het eerst een logeerpartijtje. Niet dat ze nog nooit gelogeerd had, maar dit viel buiten de omdat-het-weer-eens-vakantie-is-en-papa-en-mama-moeten-werken-logeerpartijtjes bij opa en oma. Dit was gewoon zómaar (en omdat het handig was voor de ouders van het vriendinnetje). En bij ons thuis. Op haar eigen kamertje. Dat was genoeg om zich al dagen van te voren helemaal te verkneukelen. "Hoeveel nachtjes slapen nog, mama?" Het was nog spannender dan de komst van Sinterklaas. Nona heeft zo'n piepklein kamertje dat zelfs twee zesjarige dametjes plus matrasjes er met z'n tweetjes maar met moeite inpassen, dus we moesten wel een beetje proppen. Ken je dat filmpje van instappende passagiers in de Tokiose metro? Nou, zo een beetje. Maar toen ze eenmaal geïnstalleerd waren, lagen ze er heel genoeglijk bij. Hoewel het vriendinnetje nog wel even kwam informeren wanneer Nona eigenlijk een groter kamertje kreeg. Niet óf; nee, wannéér.

Maar de kroon op het weekend was toch wel dat na weken gruwelen wiebelen, zondag dan eindelijk Nona's voortandje eruit ging! Trots riep ze:  "Nu heb ik een fietsenrekje. Voor een kabouterfietsje!" (met van die dikke bandjes)