Beetje jammer dat 'ie dood is.

Ik heb een beetje een vreemde tik; ik lees graag de "familieberichten" in de krant. Beter gezegd: de overlijdensadvertenties.
Waarom ik dat doe weet ik niet, maar ik moet er eerlijk bij zeggen; ik verdiep mij ook niet al te erg in het hoe en waarom van mijn morbide interesse. Ik heb wel een beetje een idee, natuurlijk. Het zal wel te maken hebben met een gevoel van opluchting: zij wel en ik gelukkig niet.
Ik lees de intieme berichtjes, hartekreten van mensen die ik niet ken, over mensen die ik net zo min ken. Soms pink ik er zelfs een traantje bij weg. Sommige mensen kunnen hun verdriet heel mooi verwoorden, of in een enkele zin hun dierbare overledene beschrijven op een manier die alles zegt.
Anderen hebben daar meer moeite mee.
Zo lees ik vandaag in een berichtje het volgende zinnetje:
"...werden we onaangenaam verrast door het overlijden van onze collega..."
Onaangenaam verrast?
Het zal ongetwijfeld niet de bedoeling zijn geweest, maar je hoort het ze zeggen, tijdens het weekoverleg op kantoor: "Snotver, issie dóód? Wat gaan we nou krijgen! Komt 'ie zeker ook niet meer zijn bureau leegmaken!"
Of deze:
"Dood ben je pas als ik je ben vergeten".
O, ik begrijp echt wel wat er voor liefs bedoeld wordt. Maar het klínkt gewoon een beetje controlfreakerig:  "Ja, je kunt nou wel denken dat je er vanaf bent, maar ik bepaal wanneer jij dood bent. Begrepen?"

Ik wil echt niet flauw doen over zo'n gevoelig onderwerp als dit, of mensen tegen mij in het harnas jagen. Ik snap ook wel dat niet iedereen even handig is met woorden. En dat je dan misschien wel heel blij bent met bijvoorbeeld zo'n kant en klaar tekstenboek van de begrafenisondernemer.
Maar persoonlijk heb ik liever dat, mocht ik ooit dood gaan, -het zal wel niet, maar je weet maar nooit-  men gewoon schrijft wat hij of zij denkt, in zijn of haar eigen woorden, hoe onhandig ook.
"Herma is dood. Jammer, hoor."