Life ain't pretty for a dog faced boy

De muziek van Eels beschouw ik een beetje als de soundtrack van mijn leven van de afgelopen, zeg, vijftien jaar. Ik kan er altijd naar luisteren, het past overal bij. En dat geldt wat mij betreft lang niet voor alle muziek. Gisteravond speelden ze in Tivoli, Utrecht en zijn we weer eens wezen kijken. Man, wat was dat weer mooi. Bijna, bíjna begon ik te janken bij het eerste nummer, maar gelukkig werd ik teveel afgeleid door het geklapper van mijn broekspijpen om al te zeer op te gaan in mijn sentimenten. Want wat speelden ze geweldig, en wat brachten die liedjes een hoop herinneringen terug, maar jemig, wat rockten ze weer hárd! En het stomme is dat ik dat aan de ene kant heel lekker vind, maar me aan de andere kant ook altijd zorgen maak of de bouwkundige staat van het pand waar het concert zich afspeelt in dusdanige staat is, dat het de bastrillingen met vast en zeker een cijfer op de schaal van Richter aankan. (Bijvoorbeeld die keer dat ze in het amsterdams concertgebouw speelden tijdens het Crossing Border festival. Ik dacht: "Morgen staan we in de krant; "Band legt monumentale concertzaal in puin, honderden gewonden.")
Nu, een dag later denk ik dat ik me beter zorgen had kunnen maken over of mijn eigen bouwkundige staat wel dusdanig was om mij zonder oordoppen vooraan in de zaal te begeven, vlakbij de twee manshoge boxen die aan weerszijden van het podium opgesteld stonden. Die piep in mijn oren zal toch wel weer overgaan?
Voor jullie hieronder een oorvriendelijke (want voorzien van volumeknop) versie van 3Speed.
(Dat je kunt vinden op het album electro-shock blues, een must-have cd voor iedereen met voorkomende zwelgneigingen en die zichzelf daarbij van een bijpassende achtergrond tune wil voorzien.)



red.
Als je na dit gezien te hebben nou denkt: nouja, dat viel toch wel mee, check dan dit maar eens out. Ook gisteravond en smullen, maar de doodsteek voor mijn rechteroor: