de Freggels kregen een staartje

Vanwege verplichtingen jegens mijn dochter op het gebied van Disneyfilms moest ik maandag naar zo'n winkel waar ze dvd's en games (spelletjes? Nee; games!) en dat soort spullen verkopen, zo'n winkel waar ze alleen maar puberpersoneel hebben en de hele dag de dvd van de Toppers op oorlogsterkte draaien. Zo'n filiaal van de hel op aarde. Een Multimedia-store.
En ik zag daar een dvd-box van de Freggels liggen. Ah, de Freggels! Heerlijke idiote wezentjes, met hun non-probleempjes en hun pluizige haar. Ik had op slag zin om die hele box te kopen en ermee op de bank te kruipen. Maar nee, dat kon natuurlijk niet want we waren op zoek naar zo'n Disney-vehikel voor veelsteveel geld. Ons bent zuunig en ik was niet van plan om nog eens tien euro neer te leggen voor een paar rotdvd-tjes. Ga maar buiten spelen, verdikkeme! Maargoed, we dwalen af.
Ondertussen was ik op zoek naar iemand waar ik mijn gevonden schat mee kon delen. Maar Nona had de vrolijk gekleurde figuurtjes al met een schamper gezicht terzijde gelegd, dus bij haar hoefde ik niet aan te komen. Zelfs na enig aandringen: "maar ze zingen hele leuke liedjes, en hun werkweek duurt maar een half uurtje!" was ze niet te vermurwen. Ze had haar Doornroosje gevonden en ze was niet van plan om haar sprookje op te geven voor zo'n stel freewheelende pluizenkoppen. Dus probeerde ik het bij het joch achter de toonbank. "Sjonge, de Freggels. Dat is uit mijn kindertijd!" Blaatte ik stompzinnig. Technically speaking was het nog gelogen ook. Ik was al ruim in de puberleeftijd toen de Freggels in Nederland op de tv werden uitgezonden. Maargoed, dat hoefde hij niet te weten. Bovendien had ik al spijt dat ik aan dit gesprekje begonnen was. Wat dacht ik; dat dit ventje ook maar een seconde geïnteresseerd was in wat er op de tv was honderd jaar geleden? In de vorige eeuw? Was er toen dan al tv? "Ja jongen, maar je moest er nog naartoe lopen om van zender te veranderen".
"Ja, de Freggels", zei de jongen. "Dat is echt... eeeehhh... Nou, dat isssseeeh... tja. Nouja..." Stotterde hij, zich zijn kapitale vergissing realiserend. "Wou je soms zeggen: oud?" Grimlachte ik vantussen mijn kiezen. Neeehh, dat wilde hij niet zeggen, maar het was nu toch niet meer op tv, of wel soms? Nee, dat bedoelde hij er mee!
Er viel niks meer te zeggen. Hij had natuurlijk gelijk. De Freggels, dat is hartstikke oud. Ik was er toch zeker zelf over begonnen? En hij kon natuurlijk ook niet weten dat het onderwerp sinds mijn verjaardag vorige maand een beetje gevoelig ligt. En dat ik net bij de parfumeriezaak geweest was waar ik ruimhartig, maar ongevraagd bedeeld was met monstertjes liftende creme en een smeerseltje "voor die fijne lijntjes rond uw lippen". Waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
En het geeft ook niks ("Wel! Nee, niet!"). Zucht.
O, had ik ook maar zo'n Wijze Storthoop als Gloria. Maar helaas.
Gelukkig is er nog altijd wel dat inspirerende lied waarvan ik nu, dankzij youtube, ook weer de tekst ken: "Maak muziek en lach, zorgen voor een andere dag. Zingen doen we vlot, in de Freggel-grot." En ik ga het gewoon, schaamteloos, keihard meezingen!