Vrij

Omdat het deze week herfstvakantie is, logeert Nona een paar daagjes bij oma in Drenthe. Woensdag, gisteren dus, zou ik haar weer komen ophalen. Dinsdagavond belde ze. Of ze nog een nachtje extra bij oma mocht blijven slapen. "Van oma mag het, hoor!" riep ze hoopvol.
Wat een stoer vrouwtje is het toch! Al drie nachtjes bij oma, en dan nog een nachtje extra willen blijven. Ik had het haar niet nagedaan. Ik had als kind altijd heimwee en sliep het liefste thuis, in mijn eigen bedje. Nog steeds trouwens.
"Nouja, als het van oma mag, dan vind ik het ook goed", zei ik. Maar ik voelde ook een klein steekje. En als ik niet geweten had wat pedagogisch verantwoord opvoeden is had ik zeker anders gereageerd. Meer vanuit de onderbuik zullen we maar zeggen: "Nóg een nachtje van huis wegblijven? Dat gaat dus mooi niet door, jongedame! Wat gaan we nou krijgen zeg. Tssss... Nee hoor, ik kom je morgen gewoon ophalen, en dat is dát!" Báf, hoorn op de haak.
Nouja, op de haak... in de praktijk druk je dan dus gewoon op een knopje, tegenwoordig. Wat echt een groot verlies is in de procedure van het correct beeindigen van een vervelend telefoongesprek. En ik kan het weten, want voor mijn huidige baantje voer ik er nog wel eens een. En dan geeft het hard indrukken van zo'n lullig knopje aan het eind van het gesprek niet echt uitdrukking aan je gevoelens, kan ik je zeggen. Om dat enigszins te compenseren grom ik er vaak maar een beetje bij en gooi ik daarna de telefoon keihard op de tafel, maar dat laatste komt de telefoon weer niet echt ten goede. Maar dit alles uiteraard geheel terzijde.
"Snotverjoppie, wat heeft dat nou allemaal weer te betekenen, dat ze helemaal niet huilend aan de telefoon hangt omdat ze ons zo mist", zei ik verongelijkt tegen Stefan. "Ja nou, ik weet het ook niet" antwoordde hij. "Maar nou heb je morgen wel mooi een vrije dag!" Hmmm, dat was ook wel weer zo. Een he-le dag voor mezelf alleen. Dus niet alleen de ochtend, maar ook de hele middag én de avond! Met die gekrenkte moedergevoelens viel het op slag eigenlijk reuze mee. Sjonge, wat zou ik eens gaan doen met die he-le lekkere lange dag die zich daar ineens zo verleidelijk voor mij uitstrekte. Ik zou.... dat muurtje in de slaapkamer eindelijk eens kunnen gaan schilderen, of het huis eens helemaal van boven tot onder soppen, of al die illustraties en foto's eens gaan ordenen en overzetten op de respectievelijke computers, of de administratie op orde brengen en al die ongepleegde telefoontjes plegen om al die ongemaakte afspraken te maken, of, of, of...
In werkelijkheid is het natuurlijk weer eens heel anders gegaan. Want toen ik wakker werd gisterochtend, was het al na achten. Hóe ver na achten zeg ik lekker niet. En toen was daar eerst de verleiding van het uitgebreide ontbijt met veel koffie en de krant. Jahaah, moeders van jonge kinderen onder jullie, lees die zin nog maar eens over: ontbijt met koffie en de krant. De krant van eergisteren, maartoch. En de Dirk Scheringa-artikelen en het economiekatern heb ik links laten liggen, ik ging uitsluitend voor de gezellige niks-aan-de-hand stukken. En daarom las ik de column/ het recept van Sylvia Witteman. Waarin zij rept over een website waar "iemand zo goed  is geweest een verzameling mislukte taartopschriften te plaatsen die zijn weerga niet kent". En natuurlijk kon ik die verleiding ook niet weerstaan, ik moest even gaan kijken. En dat betekende het definitieve einde van al mijn mooie plannen. Ik heb een goed deel van de dag hinnikend achter de computer doorgebracht. Ik zeg daarom: als je nog dringende zaken te doen hebt, klik dan vooral niét op de link. Wie maalt er nog om klusjes na het zien van zoveel moois. Je wilt alleen maar meer en daarna nog meer.
En ik weet meteen wat Nona en ik morgenmiddag gaan doen, als ze weer thuis is: taart bakken!
(Voor wie toch  gaat kijken; laat even weten welke taart jou aan het huilen heeft gekregen!)