Things that make you go: hmmm...

Ik kan jullie nu wel gaan vervelen met het hoe en waarom van mijn lange afwezigheid hier, maar dat wordt een saai en eentonig verhaal.
In de dagelijkse praktijk hol ik maar zo'n beetje achter mijn leven aan, virtueel blik en veger bij de hand om links en rechts de gevallen steken, scherven van de verschillende breuken en andere zooi weg te poetsen.
Wellicht dat een kleine fotoimpressie de lezer wat meer ondersteuning biedt in de beeldvorming.
Ik zal er steeds een kleine toelichting bij geven:

De aanvraag van de nieuwe rugzak van Nona.
En dat is dus niet een tas maar een budget dat de school van je kind ter beschikking gesteld krijgt teneinde er extra materialen en een remedial teacher e.d. voor je kind mee te bekostigen, mocht het dat nodig hebben. Dat wil zeggen: áls de aanvraag ingewilligd wordt. Vandaag leveren we de hele papierwinkel in waar we al vanaf januari  mee aan het redigeren zijn. Vanaf vandaag zijn we dus overgeleverd aan de meerdere goden van het Bureau Van De Indicatiestelling. Fingers crossed!
"En Gaston, wat mogen zij ontvangen? Wat zit er in die zak volgend jaar? Een ouwe kat of een riant budget? Houd deze mensen niet langer in spanning Gaston, zij hebben inmiddels bewezen heel goed te kunnen smeken en pietluttig te zijn over in te vullen formulieren. Ook hebben zij schaamteloos hun bloedeigen kind verloochend door het zwart op wit zetten van zware aantijgingen aan het adres van dit kind aangaande haar schoolprestaties. Wat dit betekent voor de rest van haar schoolcarriere kunnen zij op dit moment nog niet overzien, maar zij zijn ervoor gegaan Gaston! Zó graag willen zij deze hoofdprijs, deze knaller! Dát hebben zij ervoor over gehad, en wat is het waard, Gaston? Toch hopelijk wel die felbegeerde rugzak....!"

En over oude katten gesproken, soms neemt je poes vriendjes mee naar huis die je liever kwijt dan rijk bent:

Jazeker, hij ziet er schattig en als de onschuld zelve uit. Maar schijn bedriegt!
Ondertussen sproeit deze obese kater zonder zich te schamen met frivool wapperende staart de ganse tuin onder, gaat als we even niet opletten gewoon heerlijk op onze bank of in ons bed liggen, vreet onder het lijdzaam toeziend oog van zijn bangepoeperige gastheer diens overheerlijke schoteltje visbrokjes leeg, waarop die het sproeirondje nog eens dunnetjes overdoet in de hoop dat de ijle sprietsen die zijn schriele lijfje nog weten te produceren de zware geurvlaggen van zijn superieure rode broeder zullen overtreffen. Dat wordt weer heerlijk toeven in de tuin als strakjes het zonnetje er lekker warm op gaat schijnen...

Maar voorlopig schijnt het zonnetje nog helemaal niet zo lekker, je trekt nog graag even een vestje aan. Ik ook, en ik heb een favoriet; een oud, bruin wollen vest, met handige zakjes en een fijne kapuchon.
Correctie: ik hád een favoriet, maar hij is dood. De tand des tijds heeft dan eindelijk vat op hem gekregen en hij bleek te zijn geveld door een gat. Een groot zwart gat. (waar hier mijn lichte shirtje doorheen piept)

 Ik zou daar liever een wormhole, oftewel wormgat * van willen maken. (Hellellellów, all you Star Trek lovers!) Ik zou het vest uitdoen en door het wormgat glippen. In welke dimensie zou ik uitkomen? Een heel nieuw universum? Een stukje terug in de tijd? Dat zou rottig zijn; ik zou dan niet meer terug kunnen, want een stukje terug in de tijd bestond het wormgat nog niet. Verdulleme, dan maar wachten tot de tijd verstrijkt en intussen maar iets nuttigs gaan doen. Een leuke studie ofzo. Ondertussen maar hopen dat ik Stefan weer ergens tegen het lijf loop, zodat ik uiteindelijk wel gewoon weer hier in Nieuwegein uitkom met Nonaatje erbij.
Snotverjoppie, het slaat ineens in als een bom: door een wormgat kunnen glippen met alle wilde mogelijkheden van dien en dan tóch hopen dat je wel weer in je oude, saaie leventje terecht komt...

Moving on, de kwestie van de scherven.
Veel glasscherven afgelopen weken. Link, met kinderen. En balen ook, want het betrof onder andere de ruit van de deur naar de hal, die een heel mooi ruitmotiefje gegraveerd had.

Tegen de tocht hebben we er nu een schitterende plasticzakkenconstructie tegenaan geschilderstaped. (Let ook even op de narrige gezichtjes van de werkloze skeelers in de gang!)
Hoe het kwam: gewoon Trek. Ik zeg het je; het is al-tijd Trek. Én kinderen, die ook.
De voordeur en de achterdeur stonden namelijk tegen elkaar open. De achterdeur omdat Nona nog dringende dingen in de tuin te doen had, terwijl ik verwachte dat zij achter mij aanliep om de voordeur open te doen voor haar vriendinnetje dat daarachter stond te steigeren om te gaan spelen. Nona kwam echter niet achter mij aan en het vriendinnetje kwam niet binnen. Achter mij merkte ik dat de deur naar de gang met toenemende vaart aan het dichtvallen was. Vanwege de ontstane Trek. Ik had de keus: de voordeur loslaten teneinde de haldeur te redden, dan hadden we later het gezichtje van het vriendinnetje moeten laten reconstrueren door een plastisch chirurg, of de haldeur op te offeren om het gezichtje van het vriendinnetje te redden. Ik ben er trots op te kunnen zeggen dat, toen het erop aan kwam, ik toch de juiste keuze gemaakt heb. Maarja, die deur, he. Jammer, hoor.

Vanochtend nog meer scherven. Hoe lang ik heb staan jongleren weet ik niet meer (maar in mijn herinnering leek het wel drie kwartier te duren) maar uiteindelijk kwam de pot met koffie toch gewoon precies op het grote Duralexglas terecht. En je weet hoe het gaat met Duralexglazen: óf ze breken niet, óf ze gaan in een triljoen stukken. En uiteraard gebeurde dat laatste.

Nou, u snapt: met al deze dingen gaande, kwam het schrijven van een aardig blogje lelijk op de achtergrond.
(en dat geldt overigens ook voor het maken van scherpe foto's...)


*Ben je niet bekend met het fenomeen wormgaten en ging de wikipedia pagina je ook boven de pet? Stel je dan het volgende voor: je loopt in de Ikea en je neemt een 'korte route naar...' Die verkorte routes in de Ikea zijn eigenlijk ook een soort wormgaten. Deze Ikeawormgaten in de  brengen je in een flits van keukenland naar kinderland, bijvoorbeeld. Heb je het idee dat de tijd is gerekt? Dat het ineens half zes is, terwijl het voor je gevoel nog maar half twaalf zou moeten zijn? Heel wel mogelijk, mijn vriend. Dit verschijnsel wordt tijdsdilatatie genoemd. Maar veel mensen noemen het in de Ikea ook wel Treuzelen bij een Billyboekenkast.


Ha! Probeer maar eens niet aan wormgaten te denken, de volgende keer dat je in de Ikea bent! 
En dat terwijl het niet eens zeker is dat ze bestaan...