"Volgens mij is het zwam", zei ik. "Nèh. Volgens mij ziet zwam er heel anders uit". Zei B. "Jaaaah", beaamde S. "Dit is geen zwam hoor, dit lijken meer.... élfenbankjes...". We begonnen te lachen, ik vooral uit opluchting. "Nee, volgens mij hoef je hier niet echt iets aan te doen. Bovendien stopt zwam ook, als het hout niet meer vochtig is. Dus nu we de lekkage hebben verholpen, zal dit ook wel gewoon verdwijnen". Hmmm. Helemaal gerust was ik er toch niet op. "Als de zwamman komt, zal ik het hem ook nog vragen", opperde ik.
De zwamman, het mannetje van de zwam, zwamhans; al snel had het door ons aangetrokken bestrijdingsmannetje, zonder dat hij het wist, een heel arsenaal aan koosnamen.
Ja, het zwammannetje er nog eens naar laten kijken, dat leek iedereen wel een aardig idee.
Anderhalve week later parkeerde zwamhans zijn bolide met bestrijdingsaanhanger in onze voortuin, dook in het gat dat ooit onze vloer was, keek twee keer vorsend in de nu blootliggende kruipruimte en sprak zijn vonnis uit: "Plint eruit en stuc op de muur afbikken tot een meter hoog. I'll be back." Vervolgens stapte hij weer in zijn mobile en zoefde bijna geluidloos onze straat weer uit.
Whów. Dat zagen we even niet aankomen. Ergens in de verte hoorde ik een mij vaag bekend voorkomend geluid, dat na wat aandachtiger luisteren het gekerm van onze bankrekening bleek. "Nee, maar ja, maar goed", redeneerden we, "het kán niet anders. Willen we nog langer met Zwam samenwonen? Nee. Want die maakt een puinhoop van ons huis. Willen we dus van Zwam af? Ja! Het liefst vandaag nog. Dus, húp jongens, bikken maar!" Onze verbouwingsjongens wisten zich als echte mannen kloek over deze tegenvaller heen te zetten en stortten zich vol overgave op het ondankbare bikwerk dat hun wachtte.
Een week later, vrijdagavond. Ik loop rond met het vage, onaangename gevoel dat ik iets belangrijks vergeten ben. Na een poosje vruchteloos in de rondte te hebben lopen piekeren, schiet het me te binnen; het viezige plekje in de bijkeuken! Vergeten aan zwamhans te laten zien! Wat stom! Net nu hij helemaal klaar is en de jongens al weer bezig zijn met de opbouw het muurtje er vlak onder! Meteen overvallen mij de gruwelgedachten en de hartkloppingen die me altijd meteen overvallen als ik aan al de duistere geheimen in de vorm van stiekeme lekkages, woelmuizen, zwam en andere schimmels, rottende kozijnen, verkeerd aangelegde isolatie en daaruit voortkomende problemen en allerlei andere bouwkundige faux pas denk, die het huis wellicht nog voor ons verborgen houdt. Maar al te vaak -en dus ook nu weer- zie ik dan voor mijn geestesoog zeer levendige beelden van mezelf en mijn gezinsleden onder een berg puin. De krantenkoppen kun je erbij verzinnen. "Gezin in Nieuwegein bedolven onder de puinhopen van hun ingestorte woning. Oorzaak van de ramp is waarschijnlijk een uitzonderlijk ernstig geval van onopgemerkte zwam die jarenlang ongestoord heeft kunnen woekeren".
Maar dan moet ik weer denken aan de geruststellende woorden van B. en S. Ik probeer mezelf te sussen: "Misschien is het helemaal geen zwam. Dan vragen we zwamhans gewoon of hij ook nog even die elfenbankjes komt besproeien, plakken we daarna fijn de plafondplaatjes ertegen en geen haan die er meer naar kraait. "Wie weet", kom ik op een lumineuze gedachte, "kunnen we het zelf nog wel behandelen! Eens kijken wat google ervan zegt." Zeer tevreden over mezelf wandel ik met de laptop naar de schuur om mij daar eens grondig in de zwambestrijdingswiki te werpen.
To be continued...
2 opmerkingen:
F*ckerydoodledoo. En in t bos vonden we die nog zo leuk...
Laat ik nou denken dat zwam een nogal gehyped Gronings probleem was? Op een gegeven moment had iedereen daar zwam en hoorde je er niet bij als je geen zwam had herinner ik mij. Jij hebt je Groningse zwammetjes gewoon meegnomen naar N begrijp ik.
Een reactie posten