Jammer

Nou.
Had ik me de kerstvakantie toch heel anders voorgesteld.
Stefan en ik hadden nu heerlijk in Brussel kunnen zitten, in een appartementje om de hoek van de Avenue Louise.
Die er nu ongeveer zó bij ligt.
(Nee, dat ben ik wel met u eens; niks an, eigenlijk.)

Vandaag hadden we waarschijnlijk een bezoekje gebracht aan de Habitat in shoppingcentre Woluwe, want daar had ik een klein kado-boodschappenlijstje. Als het heel koud was, zouden we nog een museumbezoekje hebben afgelegd. Morgenochtend of vrijdagochtend vroeg op om naar de vlooienmarkt op het Vossenplein te gaan. Hopen op een juweeltje tussen de rommel. Belgische frieten eten. Of lunchen met die verrukkelijke kaaskroketjes bij le Char d' Or aan de Grasmarkt. Stiekem de draak steken met de licht arrogante kelners die het dwars door iemand heen kijken tot kunst hebben verheven. Manneke Pis, grote Mercedessen, zakenmannen in driedelig grijs.
Maar.
U raadt het al. We zitten nog thuis.
Koning Winter en zijn misdadige compagnon Griep hebben een dikke stok in onze spaken gestoken.
Bovendien was het natuurlijk ook onverantwoord gekkenwerk om dinsdag via Groningen (!) naar Brussel te rijden in onze ouwe auto. Zonder winterbanden.
Dus nu ziet de kerstvakantie er zo uit:

Inderdaad, haar snoetje is bijna net zo wit als die deken.
Op de bank, buiten beeld, zit haar vader met een uitgedroogd gezicht en waterige oogjes zoet voor zich uit te hoesten en te snotteren. Eerlijk is eerlijk, je hebt er verder geen kind aan, zolang de tv maar aan blijft.
Zucht.
Thuisblijven is ook leuk.
Schrijf je nog es een blogje. Ruimt es een beetje op. Ook nuttig.
Zucht.