Heerlijk. Gewoon Héer-lijk.

Wat weer een prachtige ochtend.
Het is ge-wél-dig weer, natuurlijk. En het is ook allemaal heel gezellig al die donkerte. Dan kun je lekker de kaarsjes aansteken. En koud? Nou, dan kun je eindelijk eens je favoriete dikke trui over je favoriete dikke t-shirt en je nieuwe fleece legging (Hema bedankt! Hema bedankt! Hema, Hema, Hema, bedankt!) onder je favoriete dikke broek doen en niemand die denkt dat je zelf ietsje aan de dikke kant bent, want ook nog je lange dikke jas duroverheen. Win-win-win-win-win-situatie!
En het is ook best lollig om bij de auto te komen en te ontdekken dat het portier is dichtgevroren. Als het andere portier dan tenminste maar opengaat, zonder al te veel wrikken en kans op verbogen autosleutel. Want zo 'oldskool' is mijn autootje. Deurvergrendeling? Inderdaad, gewoon het knopje indrukken! Het moderne montessori-kind van tegenwoordig staat vaak paf bij het zien van zoveel inefficientie. En laat zich daarvan het liefst niet onbetuigd. Dus krijg ik van vriendjes en vriendinnetjes van Nona af en toe fijntjes: "Papa's au-to/di gaat gewoon vanzelf open!" toegevoegd. En, ook wel eens gehoord: (Van afschuw vervulde blik op autodeur:) "Moet je dat zelf doen?"
"O, mijn hemel! Prinsje, Prinsesje, waar zit ik met mijn hoofd? Natuurlijk hoeft U, o Heilige Kleuter, niet zelf iets te doen! Hier, ga gauw op mijn jas staan. Laat me ras alle hindernissen op Uw pad voor U wegnemen. Als we straks thuis zijn, moogt Ge me kastijden."
Kind, rollend met ogen, kan alleen maar een minachtend keelgeluid uitbrengen; "Gghghghh!" (Die moeder van Nona is écht wel totaal niet wijs!)
Maargoed, ik drijf weer hopeloos af.
Het slot zat dus dichtgevroren en natuurlijk liet ik mij hierdoor niet uit het veld slaan. "Eerst maar eens even de auto uitgraven", dacht ik monter. "Gelukkig heb ik winterschoenen! Anders zou ik nog koudere tenen hebben gehad dan nu." Fijn ook dat Nona binnen nogal treuzelt met het pakken van haar tas.  Er zal wel een heel goede reden voor zijn. Waarschijnlijk was er nog iets dringends met een miniscuul stukje playmobiel en de plantengieter ofzo. Maar nu staat ze in ieder geval geen kou te vatten, terwijl ik de auto van drie meter sneeuw ontdoe. En eigenlijk was het een goede beslissing om de voordeur gewoon open te laten staan. Dan kan ze me tenminste horen als ik haar roep. Bijkomend voordeel hiervan is dat als er iemand van de buren zich dreigde te verslapen, we dat tenminste voorkomen hebben.
En wat geinig om eens een keertje via de réchterkant de auto in te kruipen. Mijn voet blijft op werkelijk hilarische wijze steken achter de stoelverhoger en vervolgens pas ik niet tussen de hendel van de handrem en het plafond. Lachen, gieren, brullen! Een grote klont sneeuw valt nog net van mijn jas op de zitting van de bestuurdersstoel vlak voordat ik mij erin laat vallen. Ik schreeuw heel lief tegen Nona dat ze haar portier moet dichtdoen omdat ik zo toch niet naar school kan rijden, zo met het portier open en dat ik er zelf toch echt niet meer bij kan en ik vraag haar daarbij of zij dat zelf niet gezien had. Waarop zij heel erg kalm snauwt dat zij er ook niet bij kan en vervolgens beleefd en ingetogen eist dat ik haar kom helpen. Als een soort Peppi en Kokki slagen we er uiteindelijk gezamenlijk in de deur dicht te trekken. Ik houd haar gewoon vast aan haar jas, zodat zij zich zo ver mogelijk uit de auto kan laten hangen, beelden van Michael Jacksons actie met zijn baby Blanket schieten heel even aan mijn geestesoog voorbij.
Eindelijk kunnen we rijden. Ik kijk op de klok en zie dat we niet eens langer dan een kwartier te laat zijn. Valt dat even mee!
Ik lever Nona af op school en rij terug. Bij thuiskomst krijg ik een complimentje van de buurman die me zo behendig in en uit de auto heeft zien klimmen.
Mijn dag kan niet meer stuk!