Grote griebels!

Ik heb iets met retro. Dat wil zeggen, als het maar uit de zeventiger of eventueel zestiger jaren komt. Misschien is het een beetje gek, maar ik houd gewoon enorm van al die kleuren en de vaak simpele vormen. Hoe dan ook, het zal mijn voorliefde voor de Kringloopwinkel wel verklaren. En die stelde me vandaag weer niet teleur.
Want, in de boekenkast, tussen ouwe vergeelde exemplaren van Pinkeltje en Bak-ker-tje Deeg (kennen jullie die ook nog?) vond ik een echt juweel: het boek 'Treinen' uit de 'Marijke en Piet' serie (oftewel 'Achille et Bergamote') van Alain Grée. Klik.

Ook al heb ik de boeken en de tekeningen pas ver na mijn jeugd ontdekt, ik vind ze nog steeds geweldig!

Toen vond ik nog een perfect voorraadtrommeltje dat ik van mezelf pas mocht meenemen nadat ik er een bestemming voor had bedacht. Na lang (15 seconden) nadenken kwamen de overal rondslingerende verrassingseiwezentjes van Nona bovendrijven, dus die ging ook in het mandje.

En twee blije limonadeglazen, die ineens zo goed samen met de andere spullen de requisieten vormden voor een jaren zeventig naschoolse woensdagmiddag (lekker lezen met een glas limonade en een blik met koekjes):

Glazen kun je nooit genoeg hebben, dus mijn dag kon al niet meer stuk.

Toen kwam Nona ineens aanzetten met:

Dit onweerstaanbare, echt werkende naaimachientje! (Je snapt, dat konden we ook niet laten liggen.)             

       

Blij togen we met onze schatten huiswaarts, waar Nona zich meteen in een obscuur naaiprojectje stortte, en ik  met schuurspons en grote hoeveelheden warm water, groene en minder groene zeep op mijn nieuw verworven huisraad. (want dat heb je dan weer wel met die seventies-kringloopzooi; er zit vaak ook een veertig jaar oude laag schmutzigkeit op)  En zo, al soppende, moest ik ineens weer denken aan dat je vroeger bij de Biotex, bij wijze van reclameuiting, singletjes kado (eh, ik bedoel natuurlijk: grammophoonplaten cadeau) kreeg met verhaaltjes, een soort hoorspelen, erop. En die verhaaltjes gingen dan over een pakje zeep, Biotex, dat de meest onwaarschijnlijke avonturen beleefde. Niet alleen, want een pakje zeeppoeder kan natuurlijk wel gaan eendjes voeren, kamperen en een leeuw vangen, maar hij kan natuurlijk niet de held uithangen zonder publiek, dus was hij altijd samen met drie licht onnozele (huis)vrouwen, Loeki, Wieki en Rieki.

Ik had vroeger een echt werkend platenspelertje, en ik heb dat singletje van Biotex daar letterlijk op stukgedraaid. Het ging over Biotex die samen met Loeki, Rieki en Wieki op vakantie (of is het: vacantie) gaat en uiteindelijk alle campinggasten van een wisse dood redt.

Van het hele verhaal stond mij eigenlijk alleen nog het liedje dat het gezelschap zong op weg naar de camping voor de geest en dan vooral de, overigens briljante, strofe: "ditsie datsie demping, wij gaan naar de kemping"

Sterker nog, ik zing dat zelfs nu nog wel eens tijdens vakanties met mijn eigen gezin, maar dat komt me altijd op meewarige blikken te staan. Stefan heeft geen idee en hij vindt het idee van een pakje zeep dat de vakantie redt echt onsterfelijk idioot. (Nee, dan een pannensponsje dat bij een fast-krabrestaurant werkt, op de bodem van de zee) En ik kon het hem nooit echt goed uitleggen, laten zien of horen, want het plaatje zelf had ik dus allang om zeep (haha) geholpen. "O, man", dacht ik dan. "Ik wou dat ik dat plaatje nog had!"

Maar toen kreeg ik een ingeving. Er zou toch niet iemand... op You...tube?
En ja hoor! Daar stond 'ie. Natuurlijk stond 'ie daar. Wat staat er nou niet op Youtube.
'Loeki, Rieki en Wieki en het vakantie-pakje', heette het.  Dat rare stemmetje, die liedjes, die ténenkrommende uitdrukkingen (Sappediejosieja! Gróte Griebels!), het was in een fractie van een seconde weer helemaal terug!

Kijk zelf en geniet. Of huiver. Of allebei.