Lachen

Als rechtgeaard moeder vind ik uiteraard mijn eigen kind de leukste, liefste, knapste, ontroerendste, noem maar op. In de dagelijkse praktijk echter vind ik opvoeden soms best lastig en zit ik heus niet heel de dag op een roze wolk te zwijmelen. En dat is natuurlijk maar goed ook. Enige realiteitszin moet je natuurlijk wel bewaren. Maar er is oprecht geen ander kind met wie ik zó de slappe lach kan hebben als met haar. Nona blijkt gewoon precies hetzelfde gevoel voor humor te hebben als ik. Zo ging ik gisteravond na het voorlezen nog even knus bij haar op bed zitten. Ik stopte haar lekker in en knuffelde haar eens flink. Vervolgens lagen we zo nog een poosje te kletsen over koetjes en kalfjes. Na een tijdje zwegen we en omdat ze er zo genoeglijk uitzag onder de dekens, vroeg ik: "Lig je lekker, moppie?" "Eehm... nee. Eigenlijk niet" antwoordde ze een beetje korzelig.
Verbaasd over dit antwoord zei ik: "Huh? Nee? Hoezo niet?"
"Nou, eehm..." begon ze. "Je ligt eigenlijk al de hele tijd op mijn voet..." Waarop ik onmiddellijk opsprong en we beiden in lachen uitbarstten. "Hahahahaha, vóelde je dat dan niet" brulde ze, en ook daar moesten we keihard om lachen.
Nou realiseer ik mij dat het altijd moeilijk is om anderen een we-hebben-toch-zo-gelachen verhaal te vertellen.
De aanhoorder krijgt vaak al dra een 'jehaderbijmoetenzijn'-erlebnis.
En daarom doe ik er, ter illustratie en opluistering, onderstaand filmpje bij. Door mij geschoten op een mooie vrijdagochtend in het bos bij de Bilt in het vroege voorjaar van 2008.
Je ziet schapen, maar je hoort mijn vriendin I., Nona en mij.
En geláchen dat we hebben!